Mag je dan nooit op het land van een ander ‘piesen’? Iets dat me bezig hield na het gesprek waarover ik onlangs schreef. Invullen, aanvullen, je verplaatsen in een ander en vertellen wat je denkt wat hij of zij denkt, voelt, wilt…? Lijkt eigenlijk best op ‘coachen’. Bemoei je je dan ook met dingen die je niet aangaan? Het klinkt toch best een beetje hetzelfde? Ik noemde het laatst nog de ‘arrogantie’ hebben om je op het gebied (land) van de ander te begeven terwijl je helemaal niet zeker weet wat die ander heeft meegemaakt en precies bedoelt.

Nu merk ik tijdens onze sessies met mensen meer en meer dat ik heel goed kan aanvoelen en verwoorden wat er bij hen gebeurt. Ik neem ze mee in visualisaties en hoor achteraf: “Precies toen ik dacht: ja, maar ik zíe nou eenmaal geen plaatjes, ik ervaar meer geluiden en gevoelens tijdens zo’n oefening, toen zei jij: ‘als je geen beelden ziet, ook helemaal prima… het kunnen ook geluiden of gevoelens zijn. Hoe wìst je dat nou?” Ik voel en ervaar veel tijdens zo’n sessie en deel dat vaak ook.

Het verschil met zomaar wat over de ander zeggen (en denken dat ik wel weet wat de ander eigenlijk wil zeggen), is dat ik tijdens die ‘sessies’ toestemming heb gekregen om mee te voelen. De ander wìl het juist en vraagt mij om mee te ervaren, me open te stellen. In te tunen. En dat doe ik dan ook. Dus ja, ik begeef me wel degelijk regelmatig op het land van die ander, als het mág!

Hoe werkt dat bij jou? Voel jij ook zo makkelijk aan wat de ander eigenlijk bedoelt? En lukt het jou dat pas te delen als de ander dat van je vraagt? Ik zie zoveel mensen maar adviezen en tips en ‘dit moet je doen’ rondstrooien op social media dat ik het me soms afvraag. Wie ben jij, om op het land van de ander te piesen? En… hoe zou het zijn als je dat alleen nog zou doen als de ander jou daarvoor toestemming geeft? Probeer het eens! Ik ben je er alvast heel erg dankbaar voor, scheelt zomaar een heleboel ‘vervuiling’. ?

<3 Naath