Veel mensen noemen de periode waarin we nu zitten: ‘komkommertijd’. Weinig tot geen nieuws, vakantie, ‘lekker weg’ en vooral niet teveel doen. Bijkomen, luieren, ontspannen.
Ik geloof echt dat het voor de meeste mensen zo is. De laatste weken van juli en de eerste van augustus. Zomervakantietijd. Voor mij is het echter allebehalve komkommeren. Het is keihard werken. Heb ik veel werkafspraken? Moet ik het hele land door? Nee hoor. Het gaat om hard werken thuis. Het kost me namelijk enorm veel energie om het lief en rustig te houden allemaal. Vooral mezelf.
Dit jaar blijven we in Nederland. De kinderen zijn er gezellig ook de eerste paar weken. Niet alle kinderen zijn er, maar het is wel een stuk drukker dan anders. En ja, dat kán heel gezellig zijn. Samen naar het strand, lekker zwemmen, dagjes uit. Het klinkt zo leuk en vooral ook dus gezellig. De praktijk is dat het op momenten echt superleuk is allemaal, maar dat er ook momenten zijn waarop ik het liefst gillend de deur uit ren.
Dan is de zee te rustig (geen golven!) of te wild (teveel golven!), de wind te hard (zodat we gezandstraald worden), er zijn kwallen (soms ook best mooie!), het is te warm, het regent te hard en we hebben het koud of … de lastigste: “we vervelen ons!” (in standaardopdebankhangmodus). Dan ‘moet’ men bezig gehouden en vermaakt worden en enig eigen initiatief is ver te zoeken. Spelletjes kunnen alleen maar mèt iemand en als er dan iemand anders is is er al snel reden tot ruziemaken omdat er irritaties ontstaan.
Ik merk dat ik er niet zo goed tegen kan. Misschien ben ikzelf wel de grootste irritator… (nieuw woord, klopt wel 😉 ) Ik heb me vroeger toch ook zelf vermaakt? Hele vakanties gedanst op Michael Jackson en Madonna, olifanten getekend, buiten gespeeld, gezwommen in de baai vlakbij huis waar ik soms heel snel weer weg was omdat mijn geschiedenisleraar daar dan op het naaktstrand lag. Met vrienden, maar ook geregeld alleen.
Terwijl ik hierover nadenk kijk ik op mijn telefoon. Het weer. Warm. Wist ik al. Loze info. Komkommers en zo. En BAF. Dank u. Daar is het Kwartje al. Vroeger. Daarmee is alles in één keer gezegd. Vroeger waren er geen mobiele telefoons. Geen internet. Al die dingen waar we onze kinderen tegenwoordig al van jongs af aan bekend mee maken en waar ze vaak op 6-jarige leeftijd al niet meer zonder kunnen.
Toen de oudsten nog klein waren (nu klink ik waarschijnlijk ècht oud 😉 ) hadden ook zij nog geen smartphone. In de vakanties speelden we urenlang spelletjes in de camper en er werd ‘op expeditie’ gegaan om de camping en de nabije omgeving te verkennen. Altijd was er wel een beestje, steentje, schelp of ijsje dat interessant was en onderzocht kon worden. Inmiddels zitten ook zij vooral met een scherm voor hun neus. Ook in de vakanties. Toen mijn zoon vandaag ineens uit zichzelf opperde een stuk te gaan fietsen om de buurt te verkennen dacht ik dat ik nu toch ècht eens die gehoor-afspraak bij het ziekenhuis moest gaan maken. En toen hij óók nog zijn huiswerk voor Frans van het afgelopen jaar ging zitten doen kon je mij opvegen.
Jezelf leren vermaken hoeft niet meer. Er is altijd een lawaaiierig spelletje, overprikkelende App, Insta-celebrity of Youtuber waardoor we geamuseerd en entertaind worden. Iedere dag. Dus ook in de vakanties. Bij Dylan Haegens is het nooit komkommertijd. Die roept iedere ochtend vroeg weer vanuit de Samsung: “Halloooo mensen!” (Waarop de standaardreactie inmiddels is geworden: “Koptelefoon op!”) En ook bij Enzo (en slim ingevlogen vriendin Demira; ook die is nu youtubewereldberoemd) gebeurt er altijd wel wat. Dylan bakt pindakaastosti’s die wij als lunch krijgen en Enzo gooit met pizza’s (dat mag hier dan weer níet). Geen komkommer te vinden op die tosti of pizza. Het leven borrelt en bruist op Youtube en op rest van die hele Smartphone.
En dan bedenk ik ineens dat die telefoons maar even een dagje aan de kant moeten. Geen Dylan, geen Enzo en nee… ook geen Demira. Samen leuke dingen doen, spelen, jezelf ‘gewoon’ even vermaken. Simpel toch?
Niet dus. Het huis was even te klein (dat is het praktisch gezien al voor vijf mensen en een hond, maar nu voelde het nòg kleiner). Alsof ik gezegd had dat ze nooooit meer tv zouden mogen kijken en altijd met blote voeten naar bed zouden moeten. Belachelijk! Ze hadden NIKS te doen. Er was NOOIT wat leuks in huis. En WIJ moesten ze vermaken omdat alleen of samen een spelletje doen echt onmogelijk is. Dus.
Ik heb me er een tijdje druk over gemaakt. Over het gebrek aan eigen initiatief. Over het altijd de ander nodig hebben om entertaind te worden. Voor mij voelde het echt even niet als komkommertijd. Ik besloot het maar even helemaal los te laten en af te wachten wat er zou gaan gebeuren. Na een half uurtje (best snel) veranderde er iets. Er werd (eerst mokkend en mopperend) dan toch maar eens op een eigen kamer gekeken waar eigenlijk toch ook best wel wat leuks te doen was. Alleen zelfs! Hoe meer ik het los liet en het gejammer er maar even liet zijn, hoe meer ze zelf door kregen dat iets dóén toch echt wel leuker was.
Ik legde uiteraard ook zelf mijn telefoon een tijdje weg. Het maakte dat ik andere dingen ging doen. Creatiever werd. Minder opgefokt. Uiteindelijk werd het een win-win-ervaring. Het voelt zelfs al een beetje als komkommeren. Best chill. Ik laat het even zo. Dan kan ik vanavond weer schuldvrij de nieuwe serie ‘Orange is the new black’ gaan bingen 🙂 . Maar nu ga ik eerst kijken of er nog iemand in huis is die zin heeft in een potje Beverbende. Want… dát spelletje lukt me echt niet in mijn eentje.
En o ja… voor wie nog wat nieuws wil lezen: Ik heb een komkommer in mijn tuin! Of het is een courgette… daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik hou je op de hoogte!
<3 Naath
Recente reacties