“Enne.. wat doet dat met jullie als begeleiders?” Ze kijkt me verbaasd aan. “We hebben teamvergaderingen waarin we de cliënten bespreken”.
Ik herhaal mijn vraag. Nog altijd valt het Kwartje niet.
“En zorgplanbesprekingen”. “Praten jullie dan ook over hoe het met JULLIE gaat, of gaat het alleen over de cliënten?”
Weifelend geeft ze toe dat het eigenlijk nooit écht over henzelf gaat. Hooguit heel kort even, als ze de ‘meldingen van incidenten’ even doorlopen. Dan delen ze wat er precies gebeurd is en wordt er soms een arm om een schouder geslagen.
Ze slikt. “Het zou wel fijn zijn. Gewoon eens ventileren en delen. Het is soms best pittig.”
Als ik vertel dat ik een groot voorstander ben van die ventileermomentjes en dat dát nu precies de basis gaat vormen van mijn inmenging de komende maanden verschijnt er een grote glimlach. “Mag de manager daar dan ook bij? Dan horen we ook eens hoe zíj erin staat”. Dat mag. Absoluut. Het moet zelfs.
Het was weer een mooie middag ??
Recente reacties