Het lijkt mij het simpelste dat er is. Je snapt iets niet, of hebt niet alle informatie, of twijfelt doordat iemand iets anders zegt dan je van mij gehoord hebt. De oplossing? Vraag het! Bel me even, app (hoewel je nu wel minder snel antwoord krijgt; mijn internet staat niet meer de hele dag aan), mail of kom langs. Maar vráág het! “Klopt dit wel?” “Ik dacht dat we iets anders hadden afgesproken?” Of iets in die trant. Dan krijg je van mij namelijk een eerlijk, open, creatief en liefst constructief antwoord.
Helaas gebeurt het nog geregeld dat er niet gevraagd wordt. Dan worden er door de binnenbocht conclusies getrokken en van driehoogachter aannames gedaan. Jouw eigen hoofd loopt je dan, zonder dat je het waarschijnlijk door hebt, te (mind)fucken. Want tja, de vorige keer was ik ook onduidelijk. Zal nu dus wel weer zo zijn. Of twee weken geleden was ik heel onaardig, dus dan hoef je het nu ook niet te vragen, toch?
Dat er misschien een aanleiding of reden was voor die onduidelijkheid of hetgeen jij als onaardig hebt ervaren? Daar hebben we het maar niet over. Het is blijkbaar veel handiger en leuker (voor jou, ik vind er namelijk geen snars aan) om gewoon lekker in de vechtstand te gaan. En van vechten word ik, maar geloof me, jijzelf net zo goed, doodmoe! De strijd aangaan maakt dat je niet meer ‘bij jezelf’ kunt blijven. Je geeft een ander de macht, de toverstaf om over jouw emoties en reacties te heersen.
Je weet vast wel een leuk voorbeeld. Zoniet, ik heb er nog wel wat voor je. Stel dat jij iets dat ik eerder gezegd heb stom vond. Misschien voel je je zelfs beledigd. In plaats van dat te zeggen (“ik merk dat ik heftig reageer op wat je zei, kunnen we het er eens over hebben?”) en bij jezelf op zoek te gaan naar de reden waaróm je nou zo geraakt werd (het zegt namelijk ook nog eens veel meer over jou dan over mij) ga je in oorlogs-modus. “Jij kwetst mij expres. Je bent gemeen, onaardig en doet mij pijn”. Daarmee leg je echt álle verantwoordelijkheid voor hoe jíj je voelt, bij mij neer. Alsof ik een knopje kan indrukken waarmee jij als verlamd en doofstom in complete verwarring achterblijft. Dat zou IK dan gedaan hebben.
Ik hoop dat je, als je dit leest, meteen snapt dat het niet zo werkt. Dat dat helemaal niet kan. Ik kan nooit, maar dan ook nóóit verantwoordelijk zijn hoe jij je voelt of reageert. Tuurlijk; er zijn allerlei patronen, ervaringen, redenen waarom jij dat gevoel krijgt. Maar die hebben allemaal 100% met jouzelf te maken. Pas als je dat kunt inzien en accepteren kan het vechten stoppen. Vooral het vechten met jezelf. Want eigenlijk is dát natuurlijk ook wat er gebeurt. Je vecht tegen je eigen gevoel, je eigen verantwoordelijkheid.
Terwijl ik hier wat over aan het kauwen was vanmorgen kreeg ik de ultieme bevestiging. Bij de HEMA zag ik een vader die letterlijk tegen zijn 3(? Hooguit!)-jarige dochtertje zei: “Je doet papa daarmee heel veel verdriet. Als jij zo doet moet ik bijna huilen.” Letterlijk! Ik heb mijn mond gehouden. Het had waarschijnlijk ook niet zoveel uitgemaakt als ik wèl iets gezegd had. Papa zat op dat moment midden in het ultieme gevecht; met zichzelf.
Dit verhaal gaat natuurlijk helemaal niet alleen over de bewuste papa of jou of mij in het bijzonder. Het gaat over iedereen. Laat ik mezelf nog wel eens meeslepen in zo’n gevecht? Absoluut. Dan scherp ik mijn tanden en slijp ik mijn nagels of andersom en HAP! Raak! Dan hap ik er vol in. Dan voel ik me vreselijk gekwetst of genaaid of zielig of het beste slachtoffer ooooit! Dan gaat de fles wijn open en leeg en de zak helemaal op en dat is dan JOUW schuld. Achteraf weet ik natuurlijk dat ik het allemaal zelf bedacht, gedaan en gevoeld heb. Dan blijkt die app niet eens voor mij bedoeld te zijn geweest (“oh, sorry, die was voor m’n buurvrouw”) of heb ik iets af zitten luisteren of lezen wat niet voor mijn oren of ogen bestemd was. Eigen schuld, eigen verantwoordelijkheid!
Gelukkig heb ik het wèl steeds sneller door als ik dit doe. En kan ik er ook keihard om lachen (en me zelfs uit láten lachen door mijn lief die dit allemaal natuurlijk al veel beter kan dan ik (blah blah blah… 😉 ) En jij? Herken jij het al als je zelf degene bent die ruzie zoekt? Met een ander of met jezelf? Lach jij nog een beetje om jezelf als je er weer met open ogen ingetuind bent? Vast wel :-). En zo niet: lach daar dan om. Komt vanzelf. Wedden? 😉
<3
Naath
Recente reacties