Met allerliefste vriendin en taboebreker Anita (ookwel: Alie van de taboebalie) had ik een tijdje geleden een gesprek over een taboe. Het taboe dat we bespraken was die van het Scheidingsdraakje. Zo ben ik het inmiddels gaan noemen. Het was heerlijk om te horen dat iemand al helemaal door het proces was gegaan waar ik nog middenin zat.
In iedere scheiding is er een Draak, soms zelfs twee. Wanneer één van de twee eerder door heeft dat het misschien niet meer zo lekker gaat, gaat doorvoelen en er uiteindelijk ‘de stekker uit trekt’ dan is dat voor de buitenwereld meestal de Draak. En die krijgt soms ‘de Schuld’ van alle pijn en het verdriet die mensen daardoor ervaren. Zo begreep ik ‘m. Best logisch ook en nog niet echt een taboe.
Ik zal niet in details treden maar bij ons was ik die stekker-uittrekker. En natuurlijk waren er mensen die er wat van vonden, maar die zijn er altijd en die houden meestal hun mond. Tegen mij tenminste. Onderling werd er genoeg gekletst en dat was ook prima en heel begrijpelijk. Ik was nou eenmaal weggegaan. Zo zag ‘men’ dat waarschijnlijk. En hee.. daar kwam nu precies het taboe om de hoek. Als jij degene bent die weggaat mag je niet klagen, niet huilen, niet zielig doen en al helemaal niet zeuren. “Je wilde het toch zelf?” Tandje erger: eigen schuld, dikke bult.
Want zeg eens eerlijk: hoe vaak denk jij niet zoiets? Joh… jij wil het toch zo? Zeik dan niet zo. Missen? Tja… had je eerder moeten bedenken. Hoort erbij hè! Of gedachten als: Jij maakt alleen maar lol, plezier en hebt alle tijd en ruimte voor jezelf! Waar maak je je druk over? Ik zie je op Facebook alleen maar feesten!
Of je dat nou over mij denkt of over iemand anders is nu eigenlijk niet eens belangrijk. Gisteren plaatste ik al een plaatje met de tekst: “Hoe diep is de modder? Dat hangt ervan af aan wie je het vraagt… we gaan allemaal door de drek… maar wel op ONZE eigen manier!” Jij ziet niet wat er in mij gebeurt en omgekeerd. En ook dat is prima en zelfs fijn. Ik moet er niet aan denken dat jij al mijn diepste wensen en grootste angsten onder ogen zou moeten zien. Hoewel die voor jou ook zomaar ‘peanuts’ zouden kunnen zijn omdat jij al veel meer shit hebt mee gemaakt.
Het gaat niet om schuld. Of slachtoffer. Zelfs niet om Draken. Het gaat om jezelf in de spiegel aan kunnen kijken en kunnen zeggen: “Ik hou van je. Je hebt een hoop meegemaakt. Keuzes gemaakt. Je hart gevolgd. En dan was nog niet zo makkelijk. Maar je bent precies waar je nu moet, wil en mag zijn. Kanjer.”
Dat in de spiegel kijken en zo tegen mezelf kunnen praten… dat is mijn taboe. Want… ben ik zelf niet degene die het me het moeilijkst maakt? Geef ik mezelf niet gewoon de schuld en betrek en lees en hoor ik alles vanuit die bril? Voel ik me ’slecht’, een wegloper, en ben ik bang me volledig aan een ander te geven omdat iets in mij gilt dat ik dan nog steeds iemand kwets? Yep. Dat soort dagen heb ik. We praten er eigenlijk niet over; hou die rotzooi lekker bij jezelf. Maar het is er wel. Misschien bij jou ook wel. Durf jij erover te praten? Jouw angsten, je dromen, het schuldgevoel?
Ik weet dat het allemaal ‘hoofd’ is. Ego. Iets dat me van mijn stuk en pad wil brengen en me onzeker probeert te maken. Lukt soms best aardig. Soms doe ik zelfs een dansje met mijn ego! En mijn god, wat ben ik blij dat er iemand is die dat allemaal doorziet en die gewoon zegt: “Weet je Naath, ook die kant van jou heb ik lief. Alles. Schaduw en zon; het een kan niet zonder het ander. Kom maar op. Laat maar zien en gooi het er maar uit, al die meuk. Daarachter zit iets dat zooooo mooi is!” Hij ziet het. En ik laat het hem (en jullie) ook steeds meer zien. Ik gun echt iedereen zo’n spiegel, teaser en man ineen. Echt. En natuurlijk zo’n taboebreker als Anita, die gewoon precies weet waar je doorheen gaat!
ZO, dat taboe is eruit. Dit ben ik. Like it or not. Mag je zelf weten. Ik hoop alleen dat ook jij durft te delen hoe je je echt voelt. Welke Draken er zijn. Gooi het Facebookmasker maar eens af. Ik wil je wel zien hoor. Helemaal.
<3
Naath
Recente reacties