Het gebeurt ineens. Ik klap dicht, ben bang, weet niet meer wat ik zeggen moet. Alleen maar door één simpele opmerking of blik. Het me-klein-voelen, een gevoel dat ik alles fout doe en niet goed genoeg ben. Buikpijn, misselijkheid, knikkende knieën. BAF! Het kleine meisje van binnen staat zomaar, vol, ‘aan’. Mijn innerlijke kind laat zich even duidelijk horen (en voelen! AU!).
We hebben allemaal een innerlijk kind. Jij ook. De buurvrouw ook. Het hoofd van de school en de mijnheer die vanmorgen vlak voor je auto de weg over stak ook. Het kind staat voor het deel van ons dat allerlei patronen en reacties heeft aangeleerd toen we nog heel jong waren. Betekent dat dat we allemaal slechte ouders hadden en dat ik zeg dat het allemaal ‘hun schuld’ is als het even niet goed met ons gaat? Nee. Het betekent heel wat anders. En als je dat begint te snappen verandert er voorgoed iets.
Generaties lang…
Onze ouders hebben ook weer ouders. En die hadden natuurlijk ook weer… juist: ouders. Generatie op generatie worden er maniertjes, rollen en reacties doorgegeven. Juist de dingen die wij de eerste levensjaren meekrijgen blijven meestal onbewust het meest hangen. Sommigen denken zelfs dat het al in de zwangerschap gebeurt en tijdens de geboorte zelf. Vanaf het moment dat jij er was heb je al dingen gevoeld, gehoord en meegekregen. Alle generaties hebben het op een manier gedaan die voor hen als de beste voelde. Door wat ze zelf wisten en ook weer hebben meegekregen.
Als jong kind ben je helemaal, 100%, afhankelijk van je ouders (of iemand anders die heel dichtbij was). Je volgt, gelooft, reageert, vertrouwt en houdt onvoorwaardelijk van diegene die jou voedt, in bed legt, knuffelt, tegen je babbelt. Alles wat gedaan en gezegd wordt is waar als je zo klein bent. En alles wat gezegd en gedaan wordt wordt met de beste bedoelingen en overtuigingen gedaan en gezegd. Er zit echt geen greintje kwaadheid of opzet achter. Wat helemaal vanzelf gaat is dat jij de patronen over gaat nemen. In eerste instantie omdat dat handig is (of lijkt) en daarna omdat je gewoon zelf niet meer beter weet. Als je zelf ouder wordt kunnen die patronen ineens best onhandig blijken. Het kan zelfs zo zijn dat je er last van krijgt en ervan af wilt!
De ander? En jijzelf?
Je ziet het vaak heel goed bij anderen, die patronen. De buurvrouw die in een slechte relatie zit en blijft aanpassen en ‘ja’ zeggen. Waarom gaat ze niet gewoon weg als ze zo ongelukkig is? En dat hoofd van de school dat eigenlijk veel te hard werkt en net huilend in de gang stond moet toch ook gewoon maar eens toegeven dat ze bijna die burnout heeft? Nee… dan die man die je bijna aanreed; altijd maar dat haasten, heeft ie zelf nou niet door dat zijn leven aan hem voorbij flitst en dat hij gevaarlijk bezig is? We zien het zooo goed met zijn allen! Bij de ander vooral. Maarre… hoe zit het eigenlijk met jouw eigen patronen? Welke rollen vervul jij inmiddels allemaal? En doe je dat op de manier die het beste bij jou past? Ben je nog een beetje jezelf? Of weet je diep van binnen niet meer zo goed wat jouw hart en ziel fluisteren, zeggen, misschien inmiddels zelfs schreeuwen?
Degene die jou vaak heel goed laat voelen wat er echt nodig is op dit moment is jouw innerlijke kind. Hij of zij triggert vaak die oude patronen omdat er iets spannend of eng is. Iemand praat op een bazige toon tegen jou? Hop, daar voel je je al meteen weer die kleuter die niet naar de speeltuin mag. Of dat dieet dat steeds maar weer in het water (of de Chardonnay) valt? Is dat stiekem niet die kleine uk die geleerd heeft dat snoep helpt als je gevallen bent en pijn hebt? Het werkt zo ingewikkeld en tegelijkertijd grappig (als je het eenmaal kunt zien). Eigenlijk vraagt je innerlijke kind dus alleen maar om een “Oké, dit is inderdaad best spannend. Maar weet je? Ik ben nu oud en wijs genoeg om dit te kunnen, we doen het lekker saamjes! Vertrouw me maar!” Of misschien wel een “mmm… dat doet pijn hè. Zullen we samen even een potje brullen in plaats van snoepen? Misschien werkt dat wel veel beter!” Samen ga je de patronen herkennen die eigenlijk niet meer zo handig zijn en die maken dat jij niet meer kunt luisteren naar jouw eigen hart.
Samen-doen
Het gaat dus om leren luisteren. Naar wat je innerlijke kind eigenlijk vraagt en aangeeft. Troost, liefde, aandacht. Voor jezelf! Niet voor een ander (jaaa… ik weet dat je dat ook heel goed kunt!) maar echt even ME-time. Zitten, voelen, zijn. That’s it. En vraag ook even aan dat kleine jongetje of meisje in jou hoe het gaat vandaag. Mag er iets losgelaten worden om het allemaal wat lichter en leuker te maken? Doe dat dan samen! Ontdek samen waarom jullie hier ook alweer zijn!
Hoe zou het zijn als jij weer helemaal, puur, jezelf kan en mag zijn? Los van de patronen die jij niet meer nodig hebt. Het kan echt! Ik neem zelf nog bijna dagelijks mijn innerlijke meisje in mijn armen en zeg haar dat alles goed komt. En dat zij de belangrijkste is, los van alle patroontjes en aangeleerde reacties. Dat ze helemaal mag zijn wie ze is. En ik daardoor ook. Gewoon zoals ik nu ben. En dat geeft lucht, licht en een heel warm gevoel. Je zou het zomaar ‘gelukkig-zijn’ kunnen noemen. Als je dat aandurft 😉
Denk je nu: ohh… dit herken ik zo. En ik zou dat zo graag (weer) voelen? Kan. Mail maar even: wij@kwartjes.nl of kijk meteen op: https://kwartjes.nl/kwartjes-2-daagse/ Tadaaa!
Dikke knuffel van de grote en de kleine Naath
Recente reacties