Waar ga je dan zitten, gretig op de eerste rij – of iets meer beschut achterin? Na wat wisselingen heeft iedereen de juiste plek gevonden en kan Kwartjesdag beginnen. Zo’n roezemoesje van nieuwsgierigheid, kuchjes en ‘wat gaan we eigenlijk doen’ klinkt door de zaal.

Jeroen, de man met de witte Palladiums, gaat naast Naath op het podium zitten, de vrouw met het rode haar. Het gaat een dag worden over eerlijk zijn naar jezelf en de ander. Super simpel, maar toch ook weer niet – dus ze nemen er de tijd voor. Jeroen is zo eerlijk om bij het welkom heten van alle aanwezigen ook te benoemen van wie hij de naam niet weet. ‘Doe jij die maar Naath’.

De ontspanning bij Jeroen en Naath vertakt zich als een klimop naar ontspanning in de zaal. Wat een lekkere gewone mensen, die twee. Maken grapjes die we zelf ook maken in onze relatie. Want ja – ze zijn dus getrouwd met elkaar. Doen samen de afwas én doen samen theatervoorstellingen. Ga er maar aan staan.

Op Kwartjesdag gaat het over stappen zetten op zo’n thema waar je steeds maar op blijft hangen. Dat je iets nog steeds doet, terwijl je het eigenlijk niet meer wilt doen. Of andersom: dat je iets maar niet doet, terwijl je het juist wel wilt doen. Meer tijd voor jezelf wilt maken bijvoorbeeld, maar ondertussen heel kunstig zoveel mogelijk koffers van anderen blijft dragen.

Je krijgt Jeroen voor je neus en Naath in je rug. Het priemende röntgenapparaat en de veilige bedding. Ondersteund met theorie op de flip-over zak je in de bewustwording van zelf de regie nemen, van de betekenis van je irritatie, van het effect van hulp vragen.

Is er ruimte voor vragen uit het publiek? Jazeker! Het is bij uitstek een interactieve dag. Je krijgt wel meteen drie rake vragen terug van Jeroen. Wat wil je nu eigenlijk echt zeggen? Waar heb je dan last van? Met ferme stappen daalt hij af in de Egyptische graftombe van jouw werkelijke vraag. Waar het te gevoelig voelt, verzacht hij zijn stem. Checkt hij of je nog een trede omlaag wilt, of dat het genoeg is zo.

Een mooi gemêleerd gezelschap zit er in de zaal. Mannen en vrouwen, sommigen alleen, sommigen in vriendschap, anderen in een liefdesrelatie. Zacht knikkende hoofden, als het resoneert. Een hand op het been van haar man, als ze voelt dat dit over hem gaat. Gefrutsel met Kleenex, als het binnenkomt. En een heerlijke gezamenlijke lach, als we de evolutie van een ‘hij gebruikt shampoo en conditioner in de verkeerde volgorde aanklacht’ naar haar eigen issue mogen aanschouwen. Er valt een kwartje. Best kwetsbaar en heel dapper, zo op het podium. Maar gedragen door de warmte in de groep.

Om de balans te houden tussen naar buiten treden en naar binnen keren, neemt Naath ons een aantal keer mee in een visualisatie. Ogen dicht, voeten op de grond en dan alleen maar naar die fijne stem luisteren. Wandel je ineens door het museum van jouw leven. En komen er bij jou geen beelden, dan vindt de juf dat dus niet erg. Als je maar wel even je mond houdt.

Dan gaan de muzieknummers aan die vooraf zijn ingestuurd en mensen delen wat hun eigen nummer met ze doet. Dat je via muziek zoveel makkelijker bij je gevoel komt is helder – Jeroen vertelt met een prachtige gevoeligheid in zijn stem over de rockband waar zijn leven mee doordrenkt is, daar waar hij aan het begin van de dag de voorstelronde nog handig wegwuift: ‘vandaag gaat het niet over mij, maar over jullie!’.

Wat een pracht van een inspiratiedag. Jeroen en Naath zijn als jij en ik, maar dan met het talent om razendsnel alle overbodige lagen van je verhaal opzij te leggen. Ze nemen je aan de hand voor een wandeling naar binnen – daar waar het simpel en overzichtelijk is. En: tussen iets weten en iets daadwerkelijk doen zit een stap, hier krijg je alle ingrediënten om die eerste stap te maken. Wel een treetje lager dan je zelf dacht, maar nooit verder dan jij toelaat. Simpel toch? Punt.

Geschreven door Susanne Kobus

19 maart 2024