Ik vond het het aller moeilijkste in mijn jeugd en in mijn latere bewustwordingsproces richting vrijheid; vreemd gevonden worden.

In een wereld waar meelopen, presteren en steeds beter moeten zijn een streven was, voelde ik mij zo vaak alleen. Iets van mijn leven moeten maken, succesvol worden en geld verdienen de norm? Nooit voor mij zo geweest.

Studeren hoefde ik niet, ook al kon ik makkelijk mee. Ik wilde doen, ervaren, ontmoeten. Mijn gevoel volgen en dat laten beslissen. Ik voelde sterk dat ik ergens heel erg goed in was; weten of iemand zijn of haar waarheid sprak, leefde.

Ik wist het direct. Maar ik kon er niks mee. De massa wilde dat helemaal niet weten. Zij konden dat niet gebruiken in hun streven naar succes en ‘iets groots worden of bereiken’.

Dat bracht mij iedere keer verdriet. Het verdriet wat ik bij hen voelde maar nog meer het verdriet van mijzelf. Ik wilde, zo jong als ik was, ook gewoon gezien en gehoord worden.

Het niet willen voelen van het verdriet liet mij vaak aansluiten in de gekte. Om toch steeds weer terug te komen op dat besluit. Ik kon ‘het meelopen’ gewoonweg niet volhouden.

Gedurende mijn pubertijd is het mij uiteindelijk wel gelukt. Ik weet nog exact wat er gebeurde… er kwam naast mijn normale verdriet van ‘alleen zijn’ nog een zwembad aan verdriet bij. Mijn oma overleed. De enige waar ik mijzelf nooit bij hoefde aan te passen viel weg. “Waar kan ik dan nu nog ‘raar’ zijn?”

Het was te onveilig geworden en het verdriet teveel. Ik werd meegesleurd ‘de massa’ in.

Daar heb ik toch zo’n goeie 20 jaar in kunnen verblijven. Als het dan teveel werd dan trok ik mij terug. Gewoon even op mijzelf. Even was relatief. Soms duurde het gevoelsmatig dagen. Ik was er wel maar energetisch aanwezig echt niet.

Ik snapte onbewust de mensen nog steeds niet. De massa die moest, hoorde, dwong. Die hoger, sneller en beter wilde. Verrijking zocht maar dan echt alleen ten gunste van zichzelf en hiermee ten koste van de ander.

Maar ik hield mij stil. Ik was namelijk raar, dacht ik nog steeds. Ik week af en tegelijk streed ik. Vaak pas als het teveel in mijzelf was opgehoopt. Dan kwam het vuur er ongecontroleerd uit. Vaak in kwaadheid en met onbegrip.

Nu is het anders. Nu ben ik terug. Terug op de plek waar ik ben. Waar ik lach, waar ik aanschouw, waar ik waar neem en ervaar. Nog steeds naast de massa en buiten de lijnen. Wat ik ervaar, deel en vooral doe is verre van ‘normaal’.

Maar man, wat voelt het zalig.

Ik zie de wereld anders dan vele anderen dat doen. Ik doorzie mensen beter dan ooit. De eigen waarheid en niks anders dan. Snel en zo zuiver. Het is zo mooi om mensen zo te zien. Wat zijn wij van nature toch mooi. Wat zijn wij toch van zoiets simpels gaan afwijken. Omdat de overtuigingen, hoop en geloof ons het hoofd boden.

Die lijntjes waar binnen alles hoort, zetten mij alleen, want de leugen of het masker wil (nog) niet gezien worden. Eigenlijk wel maar dat geheim verklap ik maar niet… sssst ?.

Het is nu héérlijk om alleen te zijn. Ik heb ook weer een veilige plek waar ik mijzelf accepteer en iemand mij onvoorwaardelijk accepteert.

Zij is zo belangrijk geweest in mijn bewuste reis ‘terug’. Bij haar kan ik alles laten. Vrij laten. Ongelooflijk veel lol en plezier. Maar om mijn vrijheid weer te voelen, vooral mijn verdriet en pijn. Want pijn doet het.

Dwars door alle angsten, pijnen en verdriet heen. Wat ikzelf heb opgebouwd om ‘in de massa’ te overleven moest ik laten gaan. Dus weg van de ‘veilige massa’ en door mijn eigen shit. Twee keer auw. Mijn leven, mijn verantwoordelijkheid. Altijd al geweest.

Toen ik dat zag… wist ik het gelijk. Nu is het moment. Nooit meer is het moment iets anders geweest. Nu is het nog steeds.

Vrij van alle gedachten, overtuigingen of overpeinzingen. Vrij van iedereen. Beter verbonden dan ooit. Raar maar 100% waar. Ik ben er.

Ook voor jou… als je durft en als je er klaar voor bent. Ik loop, kijk en leef met je mee.

Het is jouw leven… leef het! Nu, echt waar.

Jeroen

www.maarnuecht.nl