Vrijdagavond. We zijn met zijn tweeën en wisten het al van tevoren: vandaag komt het allerlaatste seizoen van House of cards op Netflix te staan. Een serie die we tot nu toe gevolgd hebben en die een spannend inkijkje geeft in de ins en outs van het Witte huis. Terminste, ‘experts’ zeggen dat het aardig overeen komt met de enorme puinhoop die zij daar zien. Ik durf er al bijna niet aan te denken hoe het daar is als zelfs maar een kwart van wat er te zien is zou kloppen met de werkelijkheid.
Maar… het is wèl leuk om naar te kijken, veilig vanaf de bank op een vrijdagavond. Hoewel… voor onze gezondheid is het op dat soort momenten eigenlijk niet zo goed. Veeeel te laat naar bed, dromen over de intriges en cliffhangers en een zak chips en fles wijn zijn zó leeg omdat we met ons hoofd in de tv zitten.
We zijn er uiteindelijk gewoon weer ingestonken. Binge-watchen. De ene aflevering loopt bijna automatisch door in de volgende. Er wordt afgeteld, al tijdens de aftiteling van een aflevering, tot aan de volgende en ja… dan blijf ìk dus een soort stoïcijns op de bank naar dat beeld zitten staren.
Als je langer dan een uur of 2, of 3 afleveringen direct achter elkaar zit te kijken vraagt Netflix wel heel lief: ‘Bent u nog steeds aan het kijken?’ Of dat nou is om je weer even wakker te schudden, je een escape te geven of je direct gek te verklaren is mij nog helemaal helder, maar even op OK drukken is genoeg om vrolijk verder te gaan met de intriges.
Wat doen ze dat SLIM!! Het eind van iedere aflevering is zó open dat je gewoon blíjft kijken! Je MOET weten hoe het verder gaat! Wat ook maakt dat je blijft kijken is het feit dat je volledig IN deze serie getrokken en betrokken wordt. De eerste seizoenen was het vooral Frank (die we echt, echt, ècht gemist hebben in dit laatste seizoen) die de kijker direct aankeek en sneeky vragen en opmerkingen plaatste waardoor je als onschuldige getuige ineens bijna mede-verantwoordelijk werd voor alle rottigheid die hij uithaalde. In dit laatste seizoen is het zijn weduwe, Claire, tevens president. Je wil bijna antwoord geven als zij iets vraagt of zegt, zo persoonlijk wordt het. En daardoor ontstaat er voor je gevoel een soort ‘band’. Je denkt ze echt te gaan snappen en kennen.
Het maakte dat wij het seizoen in twee dagen hebben af gekeken. Ergens onstaat er namelijk het gevoel dat je de hoodrolspelers dus echt persoonlijk ‘kent’, waardoor je wil weten hoe het verder met ze gaat. Je denkt ze te kennen doordat je zogenaamd meer van ze te weten komt dan hun eigen tegenspelers in de serie.
Het eind was teleurstellend. Ik zal niet vertellen waarom omdat jij wellicht nog gaat kijken. Maar wat nog het meest teleurstelde was een filmpje dat ik een dag later op Youtube zag waarin de hoofdrolspeelster (personage ‘Claire’) reageerde op het plotselinge vertrek van haar tegenspeler. Hij was uit de serie geschreven wegens ernstig grensoverschrijdend gedrag, volledig begrijpelijk. Haar reactie landde moeilijker bij mij. Ze vertelde namelijk dat ze de man überhaupt niet gekend had. Ze maakten wel eens grapjes op de set maar dat was het dan ook. Ze kende hem niet.
Ze hebben vijf seizoenen samen gespeeld. Op het beeld lief en leed en vooral heel veel stiekeme lol (zo vóelde het tenminste) gedeeld. En dan kèn je iemand helemaal niet…? Dan is het gedrag waarover kranten zijn volgeschreven en waardoor webpagina’s ontploft zijn het énige dat je van iemand weet of kent? De negatieve kant? Zal het echt gebleven zijn bij het delen van oppervlakkigheden, beleefdheden en aandacht van het publiek? Het puzzelt me.
Maar iets in mij hoopt héél stiekem dat ‘Claire’ ‘Francis’ heel goed kent en vreselijk gemist heeft dat laatste seizoen, ondanks de verhalen die ik over ‘m gelezen heb. Want dat een goede acteur is, die me vijf seizoenen bij m’n strot greep en maakte dat ik die seizoenen zelfs meestal in 1 hele dag achter elkaar bekeek… dat zegt, voor mij, ook iets. Kan je iemand missen, die je niet kent?
Ik heb ‘m gemist, alle afleveringen lang. Natuurlijk KEN ik hem ook niet, weet ik niet wie hij is. Ik heb een beeld, een plaatje van ‘m, dat ik ken. Hoe vaak denken we niet iemand te kennen of alles over iemand te weten omdat we hem of haar ‘kennen’ van tv, radio, theater of film? Wanneer ken je iemand echt? Ken je iemand eigenlijk óóit wel echt?
Naath
Recente reacties