Aap

“Is het jouw aap, of zijn aap?” Grote ogen.

“Aap? Hoezo aap?” “Is het van jou, of is het van hem?” Ze zucht. “Het is van hem. Ik heb het alleen van mij gemáákt”.

Ze doet precies dat wat ongeveer 99% van de mensen doen die we zien en spreken. Iemand anders zit ergens mee, ‘dropt’ dat bij haar en vervolgens maakt zij het haar probleem.

“Shit. Wat een trut ben ik. Ik doe het echt zelf hè?” Ik knik en leg haar meteen uit dat ze zichzelf daarom niet stom of een trut hoeft te vinden.

Het is een mechanisme dat zó snel aanschiet dat we het meestal niet eens door hebben. Het enige dat werkt is om te beseffen dat het echt van die ander is. Diegene heeft bijvoorbeeld een probleem en hoopt dat de ander het wel even gaat oplossen. Lekker makkelijk. Jij pikt het zomaar op, en daarmee is het jouw probleem geworden.

“Wat als je het nou niet overneemt en het ‘m lekker zelf laat doen? Kan hij prima hoor, hij is al 26.” Ze vertelt dat hij dan zielig gaat doen, vertelt dat hij het echt niet zelf kan. Ze móét hem dan gewoon helpen.

“Zijn slachtoffer-zijn schreeuwt om jouw redder. En pas als je daar niet meer in mee gaat leert hij dat hij het ook zelf kan en geen slachtoffer is. Eigenlijk is het het grootste kado dat je hem kunt geven.”

Er komt een traan. En nog een. De aap mag terug. Dag aap.

<3 Naath