Ineens was ie er… BAF, vol in mijn gezicht. De grootste spiegel tot nu toe. Als ik niet horen wil… dan moet het blijkbaar even zo. Shakerig, wiebelig, onzeker, de grond even wat minder stevig onder mijn voeten en grote twijfel: ga ik dit überhaupt delen? Yep. Ik schrijf in flow en wat er komt, komt er.
Het begon vorige week. Dat filmpje over hoe ongelooflijk klein en nietig onze planeet en daarmee wij als mensen zijn in dat meeeega-heelal, tussen al die grote planeten, kwam na tijden weer eens voorbij op mijn Facebook-tijdlijn. Het werd gebruikt om uit te leggen hoe onmeunig klein ook een man als Trump eigenlijk is en hoe zonde het is om angstig en onzeker te worden van wat er allemaal gebeurt in de wereld.
Ik zie zo’n filmpje en diep in mij gebeurt er iets heel anders dan waar die beelden waarschijnlijk voor bedoeld zijn. Ik word dus wiebelig. Ik begin me dan dingen af te vragen als “maar… wat the FUCK ben ik hier dan allemaal aan het doen? Wat kan ik in vredesnaam bijdragen? Is dit een leuke grap van moedertje (volle) maan of zo?” Ik word er onzeker van. Natuurlijk weet ik dat wij maar een heeeeul klein onderdeeltje zijn en onszelf veel belangrijker maken dan we in werkelijkheid zijn. Maar toch…
En daarna werd ie er nog even extra hard in gerammeld. Ik keek naar de Wereld Draait Door Special met Freek Vonk. Hij vertelde prachtig over de evolutie en weer werd benadrukt hoe petieterig ‘wij’ eigenlijk zijn. Als we de hele evolutie als een klok, 60 deeltjes, zouden bekijken dan zijn we maar op 3/1000e van die klok aanwezig. Holy… Ik wilde eigenlijk gewoon mijn ogen dichtdoen en niet verder kijken. Maakt het nog iets uit wat ik zeg, deel, voel, schrijf, ‘bijdraag’?
Gelukkig waren er ook hele mooie beelden en voorbeelden en ik bleef toch kijken en me verwonderen over hoe geniaal de hele natuur en onze wereld in elkaar zitten. Er bleef alleen wel iets knagen, diep van binnen. Want… als het zo werkt (en natuurlijk is dat zo) waarom zou ik me dan soms nog zo druk maken om ‘kleine’, vervelende dingetjes? En… Waarom niet nog veel meer genieten van de ‘kleine’, heerlijke dingetjes?
Het mogen begeleiden van mensen, het delen van wat ik zelf al geleerd heb (zo zonde als anderen die kostbare tijd niet gewoon al in kunnen halen toch?), het samen-zijn… het is allemaal zo bijzonder in al zijn ‘kleinheid’. De knuffels van de kinderen, nu minder vaak dan vroeger, maar oooo wat koester ik ze. Het spelen, dansen, zingen, lachen, de mooie gesprekken met lieve mensen. Onvoorwaardelijk met open armen geaccepteerd worden, masker-vrij mogen en durven zijn. Wow. Als ik ze zo bekijk zijn ze als een eeuwigheid in mijn kleine mini-universumpje.
Als ik zo kijk worden andere dingen ook zo onbelangrijk. Ruzietjes om niks, ego-geklets, jaloezie, geblokkeerd worden op Social Media, mis-communicatie, genegeerd worden, veroordeeld worden. Het zijn maar woorden. En nog van anderen ook! Ik ga er niet meer in mee, laat me er niet meer gek door maken. Ieder zijn hobby, lekker belangrijk. Ik wil alleen nog maar lekker mezelf zijn, me uiten, houden van het leven en mijn liefste lief en genieten van wat ik mag brengen en doen op dit kleine mini-mini-bolletje in dat enorme universum. En geloof me. Dat doe ik met liefde. Voor dat bolletje, de mensen om me heen en vooral ook… voor mezelf J Ik gun het jou ook. Kijk er eens anders naar. Zoals Dr. Seuss het zo mooi zegt: “You are You. Now, isn’t that pleasant?”
Liefs, Naath
Recente reacties