Dacht ik.
Tot het ineens dingen ging doen die ik niet kende.
Warm als het koud is.
Koud als het warm is.
Huilen zonder reden.
Woede zonder richting.
En het gekste was:
niet het lichaam zelf brak mijn vertrouwen.
Maar mijn angst om het niet meer te begrijpen.
Om mezelf kwijt te raken.
Wat ik nu leer:
Mijn lichaam is niet mijn vijand.
Ook niet als het me door elkaar schudt.
Het probeert me niet in de steek te laten.
Het probeert me wakker te maken.
Misschien is vertrouwen
niet hoeven wéten en begrijpen wat er gebeurt,
maar blijven ademen terwíjl het gebeurt.
Recente reacties