Of in elk geval: genoeg om gewoon verder te kunnen leven.
Tot mijn lijf me inhaalde.
Met huilbuien zonder aanleiding.
Met een woede die niet bij de situatie paste.
Met een angst die groter was dan het moment.
Wat ik nu leer:
De overgang is niet alleen een kwestie van hormonen.
Het is ook een grote schoonmaak.
Alles wat ooit vastgezet is — uit angst, uit noodzaak, uit pure overleving — komt weer langs.
Niet om me kapot te maken.
Maar om me eindelijk vrij te maken.
En soms…
heel soms…
kan ik daar ook al dankbaar voor zijn.
Als ik mezelf weer terugvind.
Achter al die oude verdedigingsmuren en veiligheidsmaskers.
Dan weet ik:
ik ben niet kapot.
Ik ben aan het helen.
En
Ik
Leef.
❤️
—&—
Ons nieuwste Tussend’oortje gaat hierover. Het maakte weer een hoop duidelijk. We delen ‘m morgen en overmorgen. 🙏
Recente reacties