(en af en toe dekking zoekt)
Je woont met haar. Of werkt met haar. Of je zit gewoon bij haar op de bank.
En ineens is ze…
anders.
Ze kijkt alsof ze je hoofd eraf wil bijten.
Maar vijf minuten later huilt ze bij het jeugdjournaal.
Ze slaapt slecht, vergeet je verjaardag (maar onthoudt wél wat je zes maanden geleden fout deed),
en ze zegt ineens zinnen als: “Ik trek dit niet meer.”
Je denkt: Wat is er aan de hand?
Nou…
Overgang.
Niet jouw schuld. Niet haar schuld.
Wel iets wat alles op z’n kop zet.
Dus hier gewoon even wat tips uit de praktijk:
– Vat het niet persoonlijk op.
Ze is niet boos op jou. Ze is boos op alles. Inclusief haar beha. Voorál haar beha.
– Lach samen.
Zeg dingen als: “Zullen we die opvlieger óók even uitlaten?” (alleen als je een hond hebt en zeker weet dat je de klap aankan).
– Vraag wat ze nodig heeft.
Soms is dat thee. Of stilte. Of een andere planeet.
– Loop niet weg voor haar stilte.
Ze zoekt zichzelf terug. En da’s even een hele klus.
– Geloof haar.
Ook als het onzichtbaar is. Ook als het wisselt per dag. Ook als je denkt: “Zó erg kan het toch niet zijn?”
Want geloof ons: het is zó erg.
En het is zó waardevol als jij er gewoon bent.
Herken je dit? Woon jij met een vrouw die zichzelf opnieuw uitvindt (of dat tenminste probeert) en elke dag verrast wordt door haar eigen lijf?
Tag je partner, je kind, je collega of je kat.
Zodat niemand denkt dat ie gek wordt en zij weet dat jij haar ziet. Is soms gewoon even fijn. Trust me. 🙏
Recente reacties