Uitzonderlijk saai
Als ik één overtuiging lekker lang heb gekoesterd dan is het wel ‘ik ben saai’. Ik ging mij er zelfs naar kleden, grijs. Het bewijs hangt echt nog in mijn kast .
Die overtuiging kwam omdat alles en iedereen om mij heen zo uitbundig en out-going deed. Opvallen, gek doen, ‘buiten de confortzone’ bewegen. En ik, ik (bijna) nooit.
Ik zag, ik nam waar, ik deed wat mijn gevoel mij in gaf en was vaak bezig met luisteren. Ik gaf aandacht maar kreeg het nooit echt. En dat was lang goed.
Tot ik overstag ging. Pubertijd deed hier ook veel. Ik stapte in de valkuil van de buitenwereld. Ik moest meedoen, er toe doen, out-going zijn.
Jaren over mijn eigen grens, alle kleuren in kleding geprobeerd en mee in bewijsdrang.
Tot mijn in-being het genoeg vond. Het vroeg ruimte terug. Het wilde weer de touwtjes terug van de overtuigingen en verwachtingen. Het werd weer tijd voor grijs.
Grijs, gemaakt van zwart en wit. Kleurloos maar HET midden van de tegenstellingen. Pure balans van de uitersten.
De drukste plek, de meest bewegende plek, de gevoeligste plek, de basis voor balans.
Het is DE plek waar je alles moet bezitten om de uitersten te verbinden. Exact daar ben ik op mijn best, gelukkigst en vol energie.
Ik saai? Nee, ik zaai… liefde, verbinding.
Jeroen
0 reacties