Zonder verdriet…
Zonder verdriet ….leef ik niet.
Bewust-worden doet pijn, dat vertel ik vaak tegen mensen die ik mag ont-moeten. Ik heb het zelf ook zo ervaren en voel het nog iedere dag. Als ik weer een goed verborgen puzzelstukje in mijzelf vind en vanaf dat moment beide opties zie en vooral voel.
De oude vertrouwde ‘foute’ optie en de nieuwe nog wiebelige ‘juiste’ keuze. Iedere keer weer zijn deze momenten een strijd van vele stemmen. Angst en boosheid zijn de emoties die mij in die strijd zetten.
De confrontatie met mijzelf omdat ik het zooo lang niet goed heb gedaan. In combinatie met de angst om los te komen van mijn bedachte identiteit en het ongewisse van iets volkomen nieuws.
Stiekem is het de 3e emotie die alles in beweging brengt; verdriet.
Verdriet als ontlading, bevrijding. Ontlading vanuit het loslaten van een last die ik al jaren onbewust meedroeg en heb verstopt. Maar ook ontlading vanuit pure vrijheid omdat ik eindelijk ga doen wat ik al die tijd onbewust niet durfde.
Verdriet is blijkbaar niet eenzijdig. Het is ook ooit maar zo genoemd. Verdriet is als ontlading essentieel voor mijn lijf. Het is een bevrijdende openende ontlading van mijn gehele lijf om door te leven en te doorleven.
Bewust worden doet pijn, maar alleen als verdriet er niet mag zijn.
Iedere keer weer ontmoet ik haar als een waanzinnig mooi deel van mij wat aandacht mag hebben. Want de verhalen en antwoorden die zij mij verteld zijn voor mijn hele leven.
Zonder verdriet ben ik niet vrij. Zonder verdriet staat alles vast, daar ben ik van overtuigd. Waar ik mij nu bewust van ben is echter iets anders.
Met verdriet laat ik mijzelf pas helemaal gaan.
Dan leef ik, vrij.
0 reacties