Juf

“Misschien hè… heeeel misschien… wil ik wel gewoon écht juf worden.” Ze fluistert het bijna, alsof ze het zelf nog niet helemaal durft te geloven.
Ze vindt vooral de kleintjes leuk. Vrij, onbevangen, op en neer stuiterend qua emotie en energie. Lachen, huilen, spelen, leren. Het lijkt haar stiekem heerlijk.
Maar… kan en mag het wel? Moet ze niet gewoon weer een nieuwe managementtraining gaan doen? Haar kennis uitbreiden? Meer gaan werken en meer gaan verdienen?
Tegelijkertijd is ze moe. Doodmoe van het werk dat niet meer past. Ze sleept zich elke dag weer naar kantoor. Ze is bang voor kritiek en afwijzing. En voor mensen die het niet zullen snappen.
Wat zou het fijn zijn. Wat meer eenvoud. Plezier. Gezelligheid. Werken met haar hart ipv alleen maar altijd met haar hoofd. Dat vindt ze ook zo fijn aan haar eigen kids. Spiegeltjes zijn het. Ze laten haar zien dat ze zelf ook weer wat meer mag gaan ‘spelen’.
Ik vertel haar hoe mijn liefdochter laatst verstoppertje ging spelen. Op het strand. En hoe dat met al haar creativiteit nog gelukt was ook. “Precies dát mis ik. Anders kijken, anders doen. Dat speelse.”
Ik zie het al in haar ogen. De beslissing is allang gemaakt. Misschien al wel toen ze zelf nog jong was. Want wie wil er nou geen juf worden later?
#kwartjes