“En nou zeg je zeker niks meer?” Ze staat met haar armen over elkaar voor me. Wachtend op de reactie die ze niet het krijgen. Ik luister. En ik voel mee. Ze is op zoek naar ruzie. Discussie. Drama.Ik blijf stil. En dat maakt dat ze ‘zakt’ qua energie. Haar boosheid blijkt eigenijk geen boosheid. Het is verdriet. Ze voelt zich niet gezien en gehoord… en nu hou ik ook nog eens mijn mond dicht. Ik weet namelijk dat dan het èchte verhaal gaat komen. Ik laat haar even, hoe pijnlijk ook, midden in haar shit staan. Ze mag erdoor heen. Hier, waar het veilig is. Ik weet dat ze me vertrouwt. Dat hebben we een paar weken geleden al naar elkaar uitgesproken. Daarom kan en mag dit ook.Ze gaat op de grond zitten. Zakt bijna als een plumpudding in elkaar. Ze huilt. En ze praat. Met snottebellen en al.”Ze geloofden me niet. Ze zagen niet wat er gebeurde… en toen ik het vertelde luisterenden ze niet eens naar me. Ik ben zo bang geweest. Heb me zó alleen gevoeld. Dit gevoel ik zo kut… ik doe alles, álles om het maar niet te hoeven voelen.”Ze puzzelt zo haar eigen jigsaw bij elkaar. Precies dit is wat ik de eerste keer voelde. Haar gevoel zat zo ongelooflijk ‘op slot’… verstopt achter een pantser en een masker. Het mag eruit.Samen met haar zucht van opluchting.
06 52374793
wij@kwartjes.nl
