Ik zie haar staan en voel hoe mijn eigen handen zich tot vuisten ballen. Het is zo herkenbaar. Haar verhaal, haar uitspraken, de uitdrukking in haar gezicht. Grote ogen, pikzwarte pupillen. Angst. Het is pijnlijk, rauw en misselijk makend om te zien en met haar mee te voelen. Ze kwam eigenlijk voor iets heel anders. Een relatie die niet lekker loopt. Onzekerheid, twijfels. “Ik wil mezelf terug vinden” waren haar letterlijke woorden.

Ze heeft zichzelf verstopt. Ze kan een aantal voorbeelden en momenten noemen waarop het masker groter, zwaarder en ondoordringbaarder werd. Ze weet niet goed meer waardoor het precies kwam. Ze weet alleen dát het gebeurde. Daarmee sloot ze zich af. Voor de buitenwereld, anderen… en vooral: zichzelf. Voelen werd not-done. Verboden gebied. “Als ik ga voelen voel ik alleen maar pijn. Verdriet. Boosheid. En ik weet niet waarom.”

Met gesloten ogen gaat ze terug in de tijd. Ziet ze zichzelf eerst als de volwassen vrouw die ze nu is. Ze vertelt over de haat-liefde verhouding met haar eigen lijf. Hoe ze trots kan zijn als ze in de spiegel kijkt, maar vooral op de buitenkant. Van binnen voelt het anders. Daar baalt ze van zichzelf, kan er zelfs walging omhoog komen die ze niet begrijpt. Dan wil ze anders zijn, veranderen en dan wil ze weer staan voor wie ze écht is.

De stoere buitenkant verloochent haar kwetsbare, kleine, binnenkant. De maskers zijn groter dan ooit en bedekken haar hele lichaam inmiddels. Dure kleding, schoenen van 300 euro, de kapper die iedere maand weer een vermogen kost. Buitenkant. Het klopt niet meer. In de weken erna gaan de beelden steeds verder terug in de tijd. Haar puber en het kleine meisje dat ze ooit was. Ze ziet ze allebei. En… nog heftiger… ze voelt ze weer.

Ineens weet ze alles weer. Het overspoelt haar en ze laat zich op haar knieën zakken. De tranen spoelen haar meedoogeloos mee naar vroeger. Dat wat ze verstopte, verborg, dat wat niet bespreekbaar was is in één klap terug. Dit is wat haar tegenhoudt. Dit is wat er niet gevoeld mag worden.

Ik laat het haar doen. De putdeksel opentrekken. Er komt bagger omhoog. En tegelijkertijd geeft het lucht. Ruimte. Ze verzuipt niet in haar tranen. Ook niet in de bagger. Het is oud, verstopt, verboden en diep weg gestopt. Zolang ze het niet toe kan en mag laten zal het haar mee blijven trekken, de diepte in. In iets dat voor haar voelde als een groot zwart gat.

Nu het deksel eraf is komt er licht in de put. Het gat is niet meer zo diep en zwart als het jarenlang leek. Zo zwart zelfs dat het door haar hele systeem ontkent en vergeten werd. Zodra ze ging voelen kwamen er flarden. Stukjes vroeger die niet te begrijpen waren. Nooit mocht de deksel ook maar het kleinste stukje omhoog. En nu… nu gebeurt het in één keer.

Valt ze ter plekke dood neer? Stopt haar ademhaling ineens? Stikt ze in de tranen en het verdriet? Verscheurt de pijn haar? Moet ze overgeven? Nee. Ze zit op haar knieën en voelt. Huilt. Omarmt zichzelf. Omarmt het kleine bange meisje dat diep in haar verstopt zat en ontkent werd. Ze mag er zijn. Ze mag huilen, pijn, verdriet ervaren. Boosheid ook. Woedend is ze. Ze gilt en roept, schreeuwt en klauwt van zich af. De woorden komen vanzelf.

Ze tilt zichzelf op en staat. En STAAT. Sterker, krachtiger, meer zichzelf dan ooit. Er is nú niets meer om bang voor te zijn. Het verdriet en de boosheid zijn er en mogen er ook zijn. Angst hoeft niet meer. Ze was al 50 jaar bang voor haar 5-jarige ik. Voor wat die meegemaakt en verdrongen had. Het enige dat ze nu nog voor dat kleine meisje voelt is liefde. Zorg. Warmte. En licht, heel veel licht.

Ze ademt haar longen vol lucht, alsof ze bovenkomt na een 45-jarige duik onder water. Zo voelt het ook echt, vertelt ze. Haar gezicht, haar stem, haar blik, haar hele houding zijn veranderd. Hier staat ze. Zoals ze is. De maskers zijn af, de geheimen niet geheim meer.

Heel even is er aarzeling. “En nu?” We besluiten samen het per dag te bekijken. Te zien wat er nodig is. We. Want: ze staat hierin niet alleen. Ik ken en herken het. Dat weet zij, dat voelt zij en dat geeft veiligheid en vertrouwen. Ze ziet wat het kan brengen. De ruimte, de rust en de lucht die het geeft. Samen komen we er wel. Zeker voelen.

<3

Naath