“You can’t wrap your arms around a memory…” Ik zing de zin hardop mee en voel tegelijkertijd mijn ogen vochtig worden. In mijn hoofd klinkt een bekende stem. “En je kunt een herinnering ook niet op zijn bek slaan… helaas”. Ik vraag me af of ik het nog wil. Überhaupt iemand op zijn giegel slaan, of schoppen, schreeuwen…? Nee. Het hoeft niet meer. Het is goed zoals het is. Ik voel opluchting. Blijdschap. Het is echt klaar. De focus op het hier, het nu, gewoon alleen maar ervaren wat er is, heeft iets doen verschuiven. In mij. Ik hoef niet langer te snappen waarom dingen gebeurd zijn. Waarom ze over mijn grens gingen. Waarom ik geen ‘nee’ riep toen ik dat van binnen zo duidelijk voelde: NEE! Het is gebeurd. En ik ga er geen tijd meer aan besteden. Ik kijk naar wat ik wèl wil en wat er wèl is. Nee zeggen kan ik nu prima. Vooruit kijken hoeft dus ook niet. Als het nodig is kan ik voor mezelf zorgen. Dat weet ik nu.
Ik lees steeds vaker stukken over trauma. Over hoe belangrijk is het op te lossen, het een plek te geven. ‘Los te laten’ zelfs. Waarom? Wat heeft het voor zin kostbare tijd te besteden aan wat er niet meer is en zeker niet meer veranderd kan worden? Wat als het er nu gewoon mag zijn? Onderdeel van mijn leven tot nu toe. Misschien was het wel precies die heftige gebeurtenis die me gemaakt heeft tot wat ik nu ben. Ik ben er blij mee. Met mezelf. Als het niet gebeurd was was ik niet de Naath van nu geweest. Natuurlijk gun ik niemand wat mij overkomen is. Maar moet ik daarom tot mijn 80ste slachtoffer blijven?
Ik kies ervoor om te leven. En hoewel ik echt weet dat niet ieder trauma over één kam te gooien is, weet ik wel dat het het altijd makkelijker zal maken. Voel maar eens hoe sterk je bent. Je hebt het al die jaren al volgehouden. Misschien ben je er doodmoe van. Vooral van het strijden met vroeger, gok ik dan… Wat als jij gaat doen wat je NU wil? Wat als jij nu helemaal goed bent zoals je bent en je korte tijd hier op dit aardbolletje zo nuttig mogelijk besteedt? Wat zou dát je opleveren? Ik wens je rust. En het Nu. En jezelf. Meer is het niet.
Sparren? Reageren? Mag altijd. Mail me maar (nathalie@kwartjes.nl). En Leef. Dat vooral.
Recente reacties