Het is niet eens een regel… het is het enige dat we hoeven doen. Na: Kijken, voelen, ervaren, delen dan hè. Voel: wat heeft iemand nodig? Niet vanuit hoofd.. vanuit buik. Het deel van ons lijf dat we vaak alleen nog maar gebruiken om die zondag-pizza van gister te verwerken en waarover we vooral zo klagen omdat de knoop van onze broek steeds moeilijker dicht gaat. Het deel dat we structureel dempen, afschieten en vaak lelijk vinden (de wasbordjes daar gelaten). Je buik staat voor voelen. Als je kunt ervaren welk tingeltje daar de signalen geeft én daarnaar luistert dan gaat er een nieuwe wereld voor je open. Je gaat communiceren met de ander vanuit dat deel… En ineens ontstaan en hele andere, échte gesprekken. En je gaat weer voelen wat de ander, en zeker die kwetsbare ander in de zorg, zo hard nodig heeft. Jou. Je aandacht. Je onvoorwaardelijke acceptatie. Kost niks, en super simpel.
Chapeau aan al die mensen die het ‘m iedere dag weer flikken. Die er steeds weer staan en het gewoon doen. Die vanuit hun buik weten dat het klopt wat ze doen. Een diepe buiging voor jullie allemaal. Dank dat jullie er zijn. En blijven. Dat vooral. Want echt: ik weet hoe moeilijk dat is. Ik voel jullie. Vanuit míjn buik. ? Naath