“Pas als je echt naar jezelf kunt kijken, zie je de ander”. Ze knikt. “Precies dat. Ik durfde het zo lang niet! En daardoor zag ik ook niet meer wat er recht voor mijn neus stond! Of liever gezegd… wie!”

Een brede glimlach verandert haar gezicht in een feestje. Wat is ze blij. Eindelijk heeft ze hèm gevonden. Na al die tijd.

Ze kwam een paar maanden geleden voor het eerst langs. Op zoek. Naar geluk. Naar een lieve partner, een bonus-vader voor haar drie kinderen. Gelukkig wist ze daarbij ook te vertellen dat ze vooral heel erg op zoek was naar zichzelf. Ze wist dat er nog wat dingen aangekeken mochten worden voor ze verder kon. Ze had alleen nooit verwacht dat het zo freakin’ simpel kon zijn.

Zodra ze echt durfde voelen, ervaren, ging het ook nog ‘ns snel. Ze durfde te gaan delen hoe spannend ze het vond. Iemand weer vertrouwen. Na wat haar overkomen was leek dat onmogelijk. Er waren dingen gebeurd. Pijn. Verdriet. Angst. Alles kwam voorbij. Ook toen ze het stap voor stap ging vertellen. Kleine stukjes gevoel mochten los, eruit.

En daarna kwam de grote vraag. Wat wilde ze nu verder? Wilde ze vast blijven bijten in het verdriet, het ongeloof en alles wat buiten haar macht gebeurd was? Of wilde ze iedere dag Leven? Ze koos. Voor liefde. Voor haarzelf. En daarmee: voor hem.

<3