Heel vaak merken we tijdens de eerste ‘sessie’ dat iemand al rustiger wordt. In doen en laten, praten, bewegen, maar ook qua energie. We zien mensen dan echt ‘zakken’. Alsof ze ineens weer door hebben dat ze ook nog ergens een lijf hadden. Daarop ingaan, ervaren hoe dat nou eigenlijk aanvoelt, zonder het hoofd aan te zwengelen (“waarom denk je dat je je zo voelt nu” is geen handige vraag om het hoofd even ‘uit’ te laten) geeft dan na afloop vaak mooie reacties. De rust was er dus stiekem al die tijd al. Hij zat alleen een beetje verstopt, stiekem achter een weg geduwd gevoeltje of een mond die de neiging heeft overal iets van te vinden.
Tolle heeft het in dit verband over een vis die rondzwemt op zoek naar water. Het moet ergens zijn… maar waar? We worden verblind voor wat er allang is. Rust dus ook. Simpel hè? 
Recente reacties