Opposites attract. Zeggen ze. Het lijkt ook heel logisch… je ziet iets in de ander dat je zelf niet direct in jezelf herkent en daardoor is die ander superinteressant! De een vult de ander aan. Heerlijk toch? Alles is leuk en nieuw en het voelt alsof je sámen de wereld aan kunt.

Totdat blijkt dat die ander bijvoorbeeld, in tegenstelling tot jijzelf, alles oplost met verstand. Jij bent meer ‘van het gevoel’ en merkt dat op dat niveau (van hart tot hart) met elkaar communiceren echt níet te doen is. De ander begrijpt niets van gevoelens en is op de een of andere manier niet geïnteresseerd in wat er bij jou speelt. Je had de ander ‘nodig’ om jouw eigen tekorten (onverstandig zijn, niet nadenken voor je iets doet, impulsief zijn, teveel op je gevoel afgaan) óp te vullen. Je wilde de ander op jouw manier ‘redden’ en misschien zelfs ‘leren voelen’ en vice versa.

Maar kijk nu eens heel goed naar die ander. De persoon waar je je inmiddels misschien aan bent gaan irriteren. Waar je je onbegrepen en misschien zelfs ongezien bij bent gaan voelen. Wat laat hij of zij jou zien? Wat kan hij of zij nou supergoed? En waar heb jij nog iets te leren? Zou het kunnen dat die ander jouw grootste spiegel is? En dat ie daarom in het begin zo interessant leek? Jullie kònden ook samen de wereld aan, ieder vanaf zijn of haar eigen 50%.

Inmiddels voelt het misschien niet meer als 50-50. Je bent je gaan inhouden, tegen de ander op gaan kijken, of je bent gewoon boos omdat er toch niet naar je geluisterd wordt. De ander heeft inmiddels 90% ‘gekregen’. Die 40 extra procent? Die heb jij zelf afgestaan!

De uitdaging zit ‘m in het vinden van een middenweg. Samen. Je kunt je blijven irriteren. Of wachten tot de ander verandert. Elkaar blijven redden. Maar… Het mooiste zou het toch zijn als je elkaar ècht weer aan kunt vullen? De enige manier waarop dat lukt…? De ander onvoorwaardelijk accepteren. Dus wát de ander ook zegt of doet: het is goed! En… nog belangrijker: het is helemaal ván die ander! De ander mag het op zijn of haar manier doen, net als jij.

Wat je wel kunt en mag delen? Jouw gevoel. Altijd vanuit de ‘IK’. Geef aan wat jij zelf graag zou willen. Wat je nodig hebt. En verwacht daarin niets van de ander. Blijf op jouw 50%. Het is daarna helemaal aan de ander wat ermee gedaan wordt.

Het kan natuurlijk zijn dat het niet gaat lukken. Dat er geen verbinding meer is en dat die ook niet meer terug komt. Toch zien wij ook heel vaak dat er als vanzelf beweging komt, ook bij de ander, als er onvoorwaardelijk gedeeld wordt. Degene die deelt op die manier is namelijk ook een spiegel voor degene die dat nog niet zo goed kan. Het kan uitdagen, prikkelen, verfrissend werken in een relatie als er op die manier gedeeld gaat worden. Hoofd en gevoel mogen er dan allebei zijn! En dan wordt het als vanzelf weer aanvullen.

Aanvullen, in plaats van opvullen. Dat gun ik echt, ècht iedereen! Heb je hier vragen over of wil je gewoon eens zonder blad voor de mond komen sparren? Kom dan eens langs voor een kop koffie en een goed gesprek. Kijk maar eens op https://kwartjes.nl/koffie-met-kortekaas/ Welkom!

<3