Lef

“Ik vind het eng om te zingen voor publiek.” Dat zei ik afgelopen zaterdag tegen 50 man. Eigenlijk ook ‘publiek’ dus. En ik zei het nadat ik een liedje voor ze had gezongen. A capella. Het liedje sloot mooi aan op een visualisatie waarin ik vlak daarvoor diezelfde 50 mensen had meegenomen. Ze hielden hun ogen dicht terwijl ik ze vroeg: “Als álles mag en kan… Wat zou jij dan doen? Wat als niks of niemand je tegen zou houden. Wat is dan de eerste stap die je zou zetten?” En direct daar achteraan zong ik ‘Lef’. Ik vond het best stoer van mezelf. Het grappige was dat mensen gingen gluren omdat ze niet geloofden dat ik het zelf zong. En dat de technicus na afloop zei “wéér iets dat je dus nooit meer eng hoeft te vinden. Het was mooi!!”
Ik durfde lange tijd niet voor anderen te zingen omdat ik ooit bij een auditie voor de soundmixshow te horen kreeg dat ik leuk kon zingen, maar niet voor publiek. Ik was veel te zenuwachtig daarvoor.
Ik zong daarna nog wel in schoolbandjes, maar mijn lef was aardig weg na die opmerking (want tja… het was wél Marco Borsato die dat zei ☺)
Door Mens durf te leven durfde ik zelf ook weer. Eindelijk! En ik heb genoten. En zoals de tekst van Lef ook zegt…
Ik kijk niet langer meer omhoog… maar gewoon lekker opzij!
❤