De day after. Vroeger was ik na een dag waar ik lange tijd naartoe geleefd had opperdepop. Leeg. Of vooral moe en een beetje voldaan…
Gisteren was het anders. Ik bleef in de flow, in de energie van de Theaterdag hangen. Heerlijk is dat. Het was zo fijn om zaterdag samen met Jeroen eindelijk het verhaal te mogen delen van hoe we elkaar ontmoet hebben. En vooral: hoe ongelooflijk veel stemmetjes er van alles en nog wat van vonden dàt we elkaar ontmoet hadden. Niet alleen stemmetjes van buiten (logisch… er veranderde een paar maanden na die eerste ontmoeting enorm veel voor heel veel lieve mensen) maar vooral ook de stemmetjes IN mij. Ik was gek geworden, egoïstisch, compleet de weg kwijt, een slechte echtgenote en een nòg slechtere moeder, ik mòcht niet, kòn niet en zou niet. En tòch kwamen we uiteindelijk bij elkaar. Hoe? Door te blijven voelen. Door te vertrouwen en door te weten dat het klopte. Dat we samen hoorden te zijn en moesten gaan doen wat wij samen het allerbeste kunnen. Gisteren mochten we het weer laten zien, aan 50 mensen. 50 mensen mochten Hervaren hoe simpel het is om weer ‘gewoon’ te durven gaan leven. Want wie wil dat nou niet? Zó voluit van het leven genieten dat je het voor geen goud over zou willen doen. We gaan het nog vaker delen. Het theater roept!