Huilspiegel

Spiegeltje spiegeltje…
Vandaag was er ineens die vraag. Waarom bestaan er wel lachspiegels en geen huilspiegels?
Rare vraag misschien. Lachspiegels zijn natuurlijk grappig, vooral als je er met een hele groep voor gaat staan. Iedereen ziet er even anders uit. Vaak trekken we ook nog even een extra gekke bek voor het mooiste effect.
Je ziet jezelf er anders in dan je bent. Maar je herkent jezelf nog wel. Je wéét dat jij achter dat rare beeld schuil gaat.
Als je huilt en in de spiegel kijkt zie je jezelf ook zoals jezelf meestal niet ziet. Tenzij je iedere dag huilend in de spiegel kijkt natuurlijk. Ook dan weet je dat jij, ergens achter die tranen, verstopt zit. Of… ben je op dat moment niet meer verstopt en zie je dan juist écht helemaal jezelf? In al je kwetsbaarheid en rauwheid? Die kant van jou bestaat ook. The Dark Side. Het deel dat grauwt en gromt en huilt. Mag jij die kant van jezelf ook zien? En… nog belangrijker: ook toelaten? Mag het behalve zonnig ook bewolkt zijn of zelfs keihard regenen?
Is het niet zo dat als de regen weg is, de wolken weer opgelost, de zon vast weer ergens tussendoor probeert te piepen?
Ik gun je zon. En regen. Lachen. En huilen. Met of zonder spiegel. Omarm je donkere kant en het licht gaat aan. Probeer maar.
❤