22 jaar geleden studeerde ik af als orthopedagoog. Vrij snel daarna ging ik aan het werk en al op mijn eerste werkplek ontdekte ik hoe leuk ik het vond om een zo volledig mogelijk plaatje van iemand te krijgen. Ik nam tests af en voelde me soms een halve detective als ik weer eens met cijfertjes bezig was. Als dat cijfertje hoog was… dan moest dat andere cijfertje automatisch wel laag scoren… en ik wist precies welke test er nog net meer informatie kon geven om het beeld compleet te maken.
Alleen… het klopte niet altijd. Dat wat op papier, in cijfertjes, tevoorschijn kwam was niet altijd hetzelfde als wat ik bij iemand voelde! En dat gebeurde niet één keer… maar vaker en vaker. De cijfertjes werden ondergeschikt aan wat ik bij de ander zag en vooral vóélde.
Ik herinner me nog heel goed de moeder die de praktijk binnenkwam en zei: “mijn kind heeft autisme. Ik wil graag dat jij dat voor mij zwart op wit zet zodat ik een PGB kan gaan aanvragen.” Dit hoorde ik wel vaker, alleen de manier waaròp deed al mijn alarmbellen rinkelen. En mijn vermoeden werd direct bevestigd toen dochterlief binnen stapte. Ik geloofde absoluut dat er ‘iets’ aan de hand was… maar autisme? No way.
Ik heb het haar direct gezegd. Moeder stond op een onderzoek omdat ze het echt, helemaal zeker wist. Uiteindelijk ben ik met het meisje gaan zitten en ja, ik heb er inderdaad wat testjes bij gepakt. Ik keek vooral naar hoe het meisje de opdrachten uitvoerde, de cijfertjes werden volledig ondergeschikt. Nee. Dit was geen autisme. Ik zag wèl iets anders. Toen ik het moeder uitlegde werd ze boos. Wie dacht ik wel dat ik was? Ze liep briesend de praktijk uit. Maanden later hoorde ik dat ze bij een collega-praktijk alsnog haar diagnose zwart op wit gekregen had. Dus.
Inmiddels zijn we 22 jaar verder. Ik kijk nog altijd heel graag naar mensen en ik voel als vanzelf wat er speelt, nodig is en nog beter kan. Niet alleen bij de ‘cliënten’ waar ik mee werk, maar vooral ook in hun omgeving. Het woord ‘beeldvorming’ staat voor mij dan ook voor het vormen van een volledig beeld! Niet alleen cijfertjes, diagnoses, etiketjes, behandelplannen, maar: wat doet de omgeving? Welk gedrag zie ik? Wat zegt mijn gevoel daarbij? Na 22 jaar durf ik daar feilloos op te vertrouwen. Het voelt als een ‘tingeltje’; zo heb ik het al vaker omschreven. Als iets klopt dan voel ik dat. En ik kan je zeggen: dat is echt overal, op ieder moment, superhandig.
Hoe werkt het tingeltje bij jou? Vertrouw jij erop? Of is er nog bewijsmateriaal nodig? Ik ben benieuwd!
Recente reacties