Heb jij ook van die momenten waarop iets zó grappig is dat je bijna in je broek piest van het lachen? En overkomt het jou dan ook dat als je probeert dat te delen met iemand anders die ander er helemaal niks van snapt, of zelfs: niks aan vindt?
Mij gebeurt dat dus echt regelmatig. Vooral de vlak-voordat-we-gaan-slapen-gesprekjes zijn vaak inspirerend en lachwekkend, maar niet te delen met anderen omdat die er eenvoudigweg niet bij waren. Zo’n moment ontstaat. Alles klopt. En die ene opmerking, blik of beweging past dan subliem. Daar moet je bij zijn om het te voelen.
Hetzelfde geldt voor momenten die spannend waren. Denk aan een stiekeme verliefdheid, de kriebels voor de parachutesprong of eindelijk die walvishaai tijdens het duiken. Je kúnt het gewoon niet vertellen zoals het op dat moment was. We proberen het wel vaak. En steeds weer ontdekken we dat gevoel niet in woorden te vangen is. Eigenlijk doet ieder woord de ervaring tekort.
Ik merk dat ik het steeds minder doe. De ander proberen te overtuigen van hoe magisch het moment was. Ik duik er nu liever zelf vol in. En ik merk dat ik er nóg meer van geniet als ik niet zoek naar “O… hoe kan ik dit straks delen?” Jouw ervaring. Jouw gevoel. Daar passen eigenlijk geen woorden bij. Het mooie? Dat hoeft ook niet! Ervaar! Klaar!
<3
Recente reacties