Niemand gaat voor zijn of haar lol een potje zitten huilen. Verdriet, ellende, pijn, er is echt helemaal niks leuks aan. Dus wat doen we vaak? Wegduwen. Vechten. Vooral ontkennen en niet toelaten. Afleiding zoeken, dempen: ook een manier om eronder uit te komen. Hoewel…?
Het effect is altijd maar zo kòrt! Je voelt het gewoon samenklonteren in je buik, keel of hart. Of je krijgt hoofdpijn. Rug-, schouder- of maagklachten. Het zit daar en het eist gewoon bijna om een uitweg. Alles wat je binnen houdt en niet deelt of uit lijkt vast te gaan zitten. Als een schoorsteen waarvan de binnenwand voller en voller komt te zitten met aangekoekte meuk. Je schoorsteen móet je af en toe laten vegen om geen brand te krijgen. Hetzelfde geldt voor jouw ‘systeem’. Als de schoorsteen af en toe even klink mag blazen om de aangekoekte shit eruit te laten dan is de kans op brand veel kleiner.
Ermee gaan zitten en het toelaten. Dat is echt het enige dat werkt, geloof me. Het voelt klote en het líjkt soms alsof je niet meer terug kunt. Alsof je nooit meer kunt stoppen met huilen, mopperen of schreeuwen. De grap is dat het, als je het toe laat en echt even mag voelen, meestal zo weer voorbij is. Het vraagt er letterlijk om om even gezien, gevoeld en ervaren te worden. Het lucht op. Ruimte!
Recente reacties