Dempen

Ik heb de trommel al in mijn hand. Want hee.. dat helpt toch, even zo’n chocoladekoekje? Dat daarmee het verdriet niet in een klap en voorgoed weg is weet ik heus wel, maar het is zo makkelijk voor nu. Dempen.  Is het niet met koekjes dan wel met een glas wijn. En nog een. En hup… zonde, zo’n half-lege fles op het aanrecht. Op is op!
En de telefoon… oeee wat een vreselijke sluipmoordenaar is dát! Uitdagend, uitlokkend, verleidend. Kijk verder, lees dit, zie dat, reageer!! Het standaardriedeltje: Facebook, Insta, LinkedIn, Whatsapp, mail, en zal er inmiddels nu eindelijk wèl gereageerd zijn op die Facebook-post?
Ik kon er uren in verdrinken. Zeker toen ik Candy Crush er nog op had staan.
Tot ik ontdekte wat veel beter werkt dan al dat gevlucht en gedemp bij elkaar.
Zitten. Voelen. Toelaten. Accepteren.
Soms huil ik zomaar. Om ‘niks’. Gewoon ouwe shit die er even uit mag. Of ik voel me leeg. Eenzaam. Zielig. Of juist zielsgelukkig, ontspannen, blij om alles en niks tegelijk. Heerlijk is dat. Als het gevoel er even mag zijn is het goed. Het rotgevoel verdwijnt dan veel sneller… daar kunnen geen duizend koekjes of wijntjes tegenop.
Zitten. Voelen, luisteren, kijken, ruiken, proeven. Ervaren. Het brengt je meteen terug in het moment. Probeer het maar eens!