De heer Deelder zei het al. Weliswaar voor een wasmiddelreclame, maar toch.

Wat ikzelf lang gedaan heb is net even anders, namelijk “wat zwart is, moet weg blijven”. Ik heb er onlangs een blog over geschreven. Mijn angst voor schaduw en duisternis. Ik leef nu wat weken later en ben er achter dat er zoveel kracht en kwaliteiten in die duisternis zaten. Wow!

Lang gedacht dat als ik het ooit zou kunnen aankijken, ik er waarschijnlijk in zou verdrinken. Alles wat er in vastzat weer opnieuw zou ervaren. Die angst om weer te emoties te moeten meemaken verlamde mij. Om er zeker van te zijn dat het te dichtbij kwam keek ik steeds achterom in het donker. Of ik bleef staan zodat ik er zelf niet dichterbij kon komen.

Hollen of stilstaan. Continue alert en met enorme spanning in mijn lijf. Doodmoe werd ik ervan.

Nu niet meer. Alles komt los. Mijn angsten hebben geen houvast meer, mijn kwaliteiten komen hard, snel en zuiver (terug) naar boven. De grootste:  haarzuiver voelen.

Mijn lijf voelt absoluut nu wel moe, maar komt nu bij. Trekt nu bij. Het komt weer in balans. Als vanzelf. Heel natuurlijk in balans.

Links – rechts, boven – beneden. Terug naar het midden.

Wat zit er in midden van je lijf? De buik, met al die emoties en de kracht van ervaren. Dat middelpunt kan alleen optimaal functioneren als het in balans is. Anders is het midden geen midden. Zet jezelf eens in het middelpunt, je eigen middelpunt. (ooohh, al die kwartjes hoor ik vallen)

Ooit was ik in balans. Jong, erg jong. Ik voelde intens, ook het zwart. Dat beoordeelde ik toen niet als zwart, het was gewoon voelen. Zwart kwam pas nadat ik te horen kreeg dat het zwart was. Door overtuigingen ben ik dat gaan geloven en mijn gevoel ervoor kwijtgeraakt.

Ik mocht dat niet meer volgen, er niet meer op vertrouwen. Mijn gevoel was gehalveerd. Alles in mijn systeem is gaan geloven dat het middelpunt er niet mocht zijn. Meer en meer dus ook dat ikzelf niet het middelpunt mocht zijn. Twee versterkende overtuigingen om niet meer vanuit mijn buik te leven. Zwart was de aanleiding, angst werd het gevolg. Vertrouwen in mijzelf was weg, mijn middelpunt.

Mijn hoofd (boven) bedacht dat het niet mocht, mijn benen (beneden) volgden mijn hoofd. Hollen of stilstaan.

Links (kritisch en aanpassen) kregen de aandacht en rechts (vrij en voedend) kregen minder en minder voeding.

Totale onbalans tot gevolg. Tot nu!

Ik werd mij er bewust van. Het hervaren van mijn gevoelens. Wat volgde deed absoluut pijn, maar kort. Het voelde direct ook als iets prachtigs. Bewust worden kan pijn doen, maar het is een weg naar bewust zijn. Overal bewust zijn is altijd goed voor mij. Dan zijn alle touwtjes in mijn handen en heb ik alle opties open. Totale vrijheid van leven.

Ik heb niets anders hoeven doen dan bewust in de duisternis te zijn. Het mij laten omarmen. Angst hield mij af van deze kant(en) van mij waardoor ik volledig uit balans was. Ik wilde zo graag wegblijven van zwart, dat ik alleen maar dacht aan wit. Wit leefde en wit voelde. Lichte emoties, lichte momenten, leuk, lief, lalalalalalala…. Maar zo werkt het leven niet.

Wat zwart is, wil ook zwart mogen zijn. De nacht, de duisternis is er om ons te laten rusten. Te laten onthaasten, te ontspannen, alleen te zijn en ons gehele systeem te resetten. Verdriet, boosheid geven lucht. Ruimen op en creëren ruimte om nieuwe zaken tot bloei te laten komen.

De donkere dagen worden niet voor niks langer deze periode. Na al dat licht, die drukte en die lang lange dagen van veel doen is het tijd om in balans te komen. De natuur, mijn eigen natuur geeft mij elke dag, maar ook ieder jaar de kans om dit ook zelf te doen. Licht en donker zijn elkaars voedende ouders om de kinderlijke vrijheid te laten stromen.

Wat zwart is, mag zwart blijven. Wat wit is, mag wit blijven. Ik, alles, mag (er) zijn.

Jeroen