Stralend komt hij bij ons binnen van zijn stageplek en deelt deze zin, vol van energie.
Mijn zwager loopt deze week stage bij een zeer gerenommeerde patissier bij ons in de buurt. Om daar op tijd te zijn, 5.30 uur in de ochtend, logeert hij gezellig bij ons deze week. Vroeg, zeer vroeg op, loopt zich suf, beult door, verdient niks, maar man o man wat een energie. Onuitputtelijk, opbeurend en zo gaaf om te ervaren.
Het raakt mij gelijk diep. Zijn woorden stromen uit zijn mond. Wat een energie. Hij glimt, lacht en alles komt tot leven. In hem en rondom hem. Hier kan ik uren naar luisteren, met volle aandacht. Ik blijf met verwondering vragen stellen. Dit is passie, dit is talent en zijn reden van bestaan. Ooit is hij gaan bakken vanuit een afleiding. Dat werd een hobby, wat uiteindelijk uitgroeide tot een nieuwe opleiding, een gestopte verzekerde carrière tot aan zijn pensioen, maar bovenal… zijn hart en ziel. Zijn talenten en kwaliteiten komen samen in dit. In wat hij het allerliefste doet en zo goed kan. Het lijkt bijna vanzelf te gaan.
‘Hobby’ is waar ik het over wil hebben. Een hobby is voor mij hier ‘iets wat zo enorm veel plezier geeft, wat urenlang door kan gaan, waar je bloed sneller van lijkt te stromen. Waar je continue bij glimlacht, wat je als vanzelf doet en wat nooit voelt als hard werken. Waarbij je denkt; ging alles maar zo makkelijk’. Het is nog zoveel meer, maar dit is wel de kern voor mij.
Heb jij zo’n hobby? Zou je daar je werk van willen maken?
Dan volgt er waarschijnlijk nu: “Ja maar daar kan ik niet van leven”.
Formuleer die even anders alsjeblieft: “ik kan mijn leven wat ik heb opgebouwd niet meer zodanig onderhouden als ik stop met mijn gecreëerde bestaan. Daar heb ik veel werk ingestopt om het zo te krijgen”.
Helemaal prima. De kans bestaat dat je daarom tot aan je pensioen heel hard moet werken (veel energie er in moet stoppen) om te krijgen wat je denkt te verdienen, wat je moet verdienen. Wat je minstens nodig hebt om dat leven te houden, ‘te overleven’.
Of het nu je carrière tot aan je pensioen is, of je werkjaar tot aan de vakantie. De beweging is hetzelfde: tot het moment van rust werk je heel hard om tot het punt te komen waar je eigenlijk wilt zijn: tijd om te leven met en van je hobby. Om te doen wat je geen energie kost, als vanzelf gaat en je dagen, weken, maanden, eigenlijk tot aan je dood kan blijven volhouden.
Hoe zit dat met het werk wat je nu doet?
“Ja maar, ik kan echt niet zomaar stoppen. Dat gaat niet”. Gaat wel, maar accepteer je de consequenties van de door jou gemaakte keuzes? JIJ hebt een leven gecreëerd. Op zelf gecreëerde overtuigingen. Geen goed of fout. Niemand anders dan jij heeft dat besloten. Absoluut vaak op basis van (goed bedoeld) advies, of aangeleerd, van anderen, maar jij hebt de verantwoordelijkheid.
Nu moet je er hard voor werken, aan werken om het zo te houden. Of het nu je werk, je relatie, wat dan ook is. Er moet in verhouding zoveel energie in gestopt worden op het overeind te houden, dat die handelingen inderdaad hard werken is. Werken hebben wij collectief als tot iets zo belangrijks gemaakt. Werken, bijdragen, verdienen en het liefst tot je niet meer kan. Er iets van maken. Eigenlijk houdt je letterlijk jezelf overeind.
Tot het moment dat je niet meer hoeft te werken en je hobby eindelijk kan beginnen. En dan, vaak tragisch genoeg, komt de klap. Dan komen vaak de problemen aan het lijf. Of het nu een (korte) vakantie is of je lang verwachte pensioen.
Waarom dan? Omdat je eindelijk stil staat. Dan komt het lijf tot rust en hoeft het niet meer over-uren te draaien. Niet meer te werken. Dan mag het in haar natuurlijke tempo draaien.
Een manier om die klap voor te zijn? Volg je hobby. Volg de energie en het tempo van je hobby. Dat wat je het allerliefste doet. Wat vanzelf gaat, wat uren en uren door kan gaan. Zelfs ver na je pensioen. Ik gok dat je het zelfs gratis zou willen doen. Of er iets voor krijgen waardoor in leven blijft, wat goed voelt. Meer is niet nodig.
Ik zeg niet dat het direct fijn voelt. Angst laat je vast denken dat het zwaar en onmogelijk is. Vertrouwen laat je het vanzelf doen. Ik garandeer je wel meer rust en ruimte. Meer aandacht voor jezelf en alle touwtjes van jouw leven weer in je eigen handen.
Dat staat waarschijnlijk haaks op hoe je dat nu beleeft of waar je nu voor werkt? Dat huis, die auto’s, die vakanties, die spullen. Alles wat hoort bij het leven wat jij hebt gecreëerd. Dat leven waar zoveel energie in gestopt moet worden en aan op gaat. Gelukkig komt als vanzelf je pensioen, als je lang genoeg doorwerkt. Als vanzelf.
Wat altijd vanzelf gaat, nu al? Het leven. Dat hoeft niet gecreëerd te worden. Het is er al, altijd al geweest. Net als jij. Of je hobby. Dat is namelijk de uitwerking van jouw unieke talenten, jouw passie. Daar hoef je niks aan te doen, dat gaat natuurlijk vanzelf.
Mijn zwager is inmiddels weer op pad. Vandaag begon hij 5 uur. Ik heb nu al zin om zijn verhalen weer te horen. Over de hemel, zijn ‘hobby’.
Jeroen
Recente reacties