Als jij een kop koffie (of thee) wil gaan drinken, misschien zelfs met iets erbij… een koekje of zo… Hoe belangrijk is het dan voor jou wat een ander daarvan vindt? Jij wil het, je hebt er zin in, je lijf heeft er misschien zelfs behoefte aan, dus: je doet het. Vaak zonder nadenken en zonder een verzoek (in viervoud) in te dienen bij de ‘mag-ik-dit-eigenlijk-wel-doen-commissie’. Druk op de knop, of water op het vuur en hopla… een paar minuten later doe je precíes wat jij wil. Gewoon omdát jij het wil. Klaar.
 
Neem nu eens een andere situatie. Je wil gaan stoppen met je baan, bijvoorbeeld om ècht te gaan doen wat jouw droom is. Omdat je aan alles voelt dat iets anders beter bij je past. Je wil voor jezelf kiezen, je hebt er diep van binnen zin in en je voelt aan alles dat het klopt. En tadaa! Daar komt de commissie dan WEL direct om de hoek. Want: wat vindt je partner, wat vinden je kinderen, wat vindt de buurvrouw, je ouders, je baas, collega’s en ga zo maar door. Allemaal vinden ze IETS. De een roept: Ja, doen! De ander maakt je aan het twijfelen en een derde ‘maakt’ dat je de stap nooit gaat zetten.
 
Wat is het verschil? Het is nog steeds JOUW keuze. JIJ wil iets. Je hebt er zin in en je hele systeem roept JAAAHAAA! Het nemen van die kop koffie of thee heeft consequenties. Het koekje nog meer. Je kunt er dik van worden als je het dagelijks 20 keer in die combinatie doet. Je kunt er misschien ook minder goed van slapen in dat soort hoeveelheden. Anderen zouden daar, indirect of direct, ook last van kunnen krijgen. Als jij de hele nacht loopt te spoken hou je een ander wellicht wakker. Maar dáár denk je (meestal) niet over na terwijl je staat te twijfelen tussen kopje 8 of 9 of die stroopwafel of café noir.
 
Anderen kunnen, indirect, maar uiteraard ook direct, last krijgen van een beslissing die groter is. Wel of niet wisselen van baan? Wel of niet delen dat je niet meer happy bent met je partner? Levensveranderend, ingrijpend, heftig en GROOTS. Tuurlijk. De grap? De stap blijft hetzelfde. Het is JOUW beslissing. Natuurlijk denk je na over de gevolgen en ga je niet zomaar ergens een stekker uittrekken. Maar waar het vaak op blijft hangen is steeds weer die ‘mag-ik-dit-eigenlijk-wel-doen-commissie’. De ander bepaalt, stuurt, heeft een mening en houdt je tegen.
 
Wanneer pak jij zelf eens de regie? Mag jij ZELF eens verantwoordelijk zijn voor wat JIJ wil? Wil, mag en durf jij, uiteraard altijd oprecht en respectvol, de volgende stap te zetten? Omdat het goed VOELT? Ik ben benieuwd wat die stap is. Wat als alles kan, alles mag en alles goed is? Deel het maar!
 
<3
 
Naath