“Zijn er ècht mensen die dat niet kunnen? Die niet meer kunnen vóelen?” Ik hoor hoe ze zelf het hardst zoekt naar het antwoord op haar vraag. In haar hoofd. “Wat voel JIJ nu?” Ze reageert op de manier zoals de meesten reageren. Vanuit haar hoofd. “Ik probeer het te snappen. Ik…” Ik hoor nog net geen KLENG! aan de andere kant van de lijn. “Shit. Nou doe ik het zelf ook. Ik ken niet zoveel woorden waarmee ik in één keer kan omschrijven wat ik voel. Daar moet ik over nadenken… en Yep, dan is mijn hoofd zich er weer mee aan het bemoeien!”
We zijn in gesprek over hoe het voelt om een burnout te hebben. En ik vertel haar onze ervaring en visie daarop. Dat mensen alleen nog maar vanuit hun hoofd, op de automatische piloot, bezig zijn en niet eens meer doorhebben dat ze ook nog een lijf hebben! Een lijf waarmee ze kunnen voelen, ervaren. Als je die verbinding kwijt bent doe je de dingen niet meer op gevoel. Simpelweg omdat er een soort kortsluiting is tussen hoofd en hart (of buik, waar je nog veel meer mee kunt dan alleen maar voelen. Ervaren!). Jij doet dan wat niet meer bij je past, van binnenuit. En put daarmee je hele systeem, heel sneaky, dag voor dag, uur voor uur, uit. Tot het op is. Klaar. Kortsluiting.
Het komt keihard bij haar binnen. Ze doet het zelf ook. Ze denkt te weten wat ze voelt. Alles wat ze doet doet ze omdat het zo hoort of ze het zo geleerd heeft. Wat ze er ècht van vindt? Dat weet ze niet meer. Ze voelt wel de vermoeidheid. Die wel. En soms huilt ze om ‘niks’. Van de week nog. Bij een kinderfilm liepen de tranen ineens over haar wangen. Haar kinderen schrokken ervan! “Ik heb de tranen weggeveegd en ben doorgegaan met wat er op mijn lijstje stond.”
“Wat… als er nou eens op je lijstje had gestaan: meekijken met de kids en lekker huilen als dat goed voelt? Wat als je eens stil gaat staan. Stopt. En echt even de tijd neemt voor wat je buik je zegt ipv je hoofd?” Ik voel haar aan de andere kant ontspannen. “Dat! Dat zou wat zijn!”
Ze is het gaan doen. Stap voor stap. We hebben haar even de hand gereikt en ze kán het zelf! Ze doet het nog steeds. Steeds even stoppen. Ervaren. Zijn. En daarmee heeft zíj de burnout kunnen voorkomen.
<3 Naath
Recente reacties