Ik kom geregeld op plaatsen en in situaties terecht waarbij mensen vooral vanuit hun eigen perspectief en zelfs vanaf eigen ‘eilandje’ naar situaties kijken. Soms hebben ze briljante ideeën en oplossingen voor situaties die volledig vastgelopen lijken, maar doordat zij deze niet durven delen verandert er uiteindelijk niks, noppes, nada. De komende vier dagen deel ik iedere dag een verhaal vanuit een ander perspectief. Wat ze met elkaar te maken hebben merk je vanzelf. Na afloop van de vier dagen hoor/lees ik heel graag wat jij ervan vond om zo eens mee te kijken in vier verschillende ‘keukens’. Dank je wel. Hieronder… deel 1!
 

8 kinderen heeft ze.

7 meisjes, 1 jongen. Haar zoon is de jongste. Toen hij er eenmaal was was haar man tevreden. De naam was veilig gesteld. Ze vindt het moeilijk, zoveel kinderen. Zeker nu ze niet meer bij haar wonen. Een voor een zijn ze weg gehaald. Verhuisd naar pleeggezinnen omdat zij en haar man het niet goed deden. Daar is ze nog steeds verdrietig over. Hoezo deden zij het niet goed? Ze heeft alles gedaan wat ze kon. Voor ze gekookt, gewassen en schoongemaakt. Dat dat niet altijd even goed lukte in het piepkleine huisje waar ze woonden… daar kon zij eigenlijk niets aan doen. Beddengoed wassen voor 10 bedden tegelijk is al een hele opgave. Maar dan alles ook nog droog krijgen… dat is pas echt een uitdaging. Dus ja, soms stonk er nog ergens een dekbed nadat een van de kinderen ’s nachts in bed geplast had. En als er dan precies op díe dagen iemand komt kijken of het wel goed gaat met alle kinderen, dan is dat natuurlijk al een rood minnetje achter je naam.
 
Ze woont nu in een soort appartement. Alleen. Haar man, die haar inmiddels zijn ex noemt, woont ergens anders. De kinderen ook. Ze ziet alleen nog haar tweede dochter af en toe. Ze voelt zich eenzaam. Na een test bleek dat ze de betekenis van sommige woorden niet zo goed wist. En ook rekenen was lastig. Ze voelde zich dom. Uiteindelijk is ze, na de nodige verhuizingen omdat ze eigenlijk nergens paste, nu hier terecht gekomen. Ze vindt dat ze hier ook niet past. Tussen al die gekken. Die kunnen niet eens zelf koken, hebben geen rijbewijs en ze gelooft nooit dat zij wèl weten hoeveel 25-14 is.
 
Het ergste is het gemis. Het besef dat haar kinderen haar misschien zo hard nodig hebben en zij er niet voor hen kan zijn. Wat zullen ze aan het doen zijn vandaag? Wordt er wel goed voor ze gezorgd? Zijn hun bedden nu iedere avond wel op tijd droog? Krijgen ze de knuffels wel die ze zo vaak aan haar kwamen vragen?
 
Iedere dag is hier hetzelfde. Opstaan, douchen, eten, schroefjes sorteren samen met mensen die òf nauwelijks praten òf allerlei dingen roepen die nergens over gaan, lunchen, wandelen, tv kijken, eten, tv kijken en slapen. De weekenden zijn íets anders, maar het lijkt allemaal op elkaar. Iedere dag weer.
 
Ze is moeder. Zonder kinderen. En iedere dag zet ze weer haar koffer bij de deur voor het geval ze weg mag. Die deur zit op slot, vanwege de RM (rechterlijke machtiging). Ze weten dat ze anders weg gaat, op zoek naar haar kinderen. Ze móet er toch voor zorgen dat ze ’s avonds een schoon en droog bed hebben. Zij is hun moeder. Als ze dat zegt tegen haar begeleiders dan krijgt ze altijd hetzelfde antwoord. “Je bent nu hier, wat staat er NU op je programma?”Gek wordt ze ervan.
 
Ze pakt haar koffer maar weer eens in. Misschien gaan ze eindelijk eens snappen wat ze wil. Wie is hier nou eigenlijk dom?
 
Lees morgen deel 2