“ik wil ook staan, zitten voelt echt niet fijn”. Daar gaat ze. Die heerlijke eerlijke en op die belangrijke momenten zo onzekere lieve meid. Een millennial… dat hokje heeft ze geloof ik.
 
De eerste keer dat ik met haar mee mocht lopen, zo’n 4 weken geleden, was de stoel haar grote vriend. Kletsend, lachend, met een enorm schild om haar heen. “Ja dag, ik ga echt niet staan of iets doen”. Dat waren zo’n beetje haar eerste woorden op mijn handreiking om ‘op eigen benen te gaan staan (en te vertrouwen)’.
 
Ze kwam voor rust en om ‘uitval’ te voorkomen. Ze was moe en wilde meer ruimte voor haarzelf.
 
Iedere keer weet ze alles wat ik haar laat ervaren, vraag of uitleg. Ze vult aan en de theorie is gesneden koek. Maar als vaker is dat voor mij HET signaal om op te letten. Het is vaak een zin van mensen die niet in de benen durven te komen. Het mechanisme wat mij een loer wil draaien. Als ik namelijk denk dat ze dus alles weet en kan, dan kom ik niet dichterbij.
 
Bij haar voel ik toch iets anders. Zij weet het echt. Van binnenuit is het congruent. Wat ze ervaart en deelt is 1. Hoe jong ook; wat een ervaring draagt ze mee. Alleen de lef ontbreekt om het te vertrouwen. Het vertrouwen in haarzelf. Dat ene zetje mist. In de rug. Die haar zo snel laat zijn waar ze wil zijn. In rust en gerust, leunend op haar eigen innerlijk weten.
 
“Aansluiten Jeroen. Aansluiten bij haar tempo, elke keer weer.” Dat is wat ik vanuit mijzelf hoor. “Steun haar, volg haar tempo en laat haar maar komen. Je hoeft niet te prikken, uit te dagen of te porren. Ze is er al, maar gelooft het nog niet.”
 
Ik mag mij ieder keer weer direct met haar verbinden. Dat gaat toch echt vanuit een basis van vertrouwen. Naath en ik kregen dat al vanaf minuut 1 van haar.
 
Haar radiootje vang ik haarfijn op. En dat weet ze. Als ze weer een ander antwoord geeft dan dat haar gevoel vertelde volgt gelijk die glimlach. “Ja hoor, zeg het maar… ik weet dat je precies weet wat ik voel en wilde zeggen”. Ik lach weer hardop. Het is zo’n leuke dans die ik ervaar.
 
Doe een stapje naar voren en een stapje terug…
 
Ik vroeg haar vandaag hoe dichtbij mensen normaliter bij haar mogen komen. Haar antwoord verbaasde mij niet: “Dat doe ik op gevoel. Het zijn er niet veel die ik echt toelaat. Ik vertrouw de meeste niet. Die zeggen A en doen B. Terwijl ik echt heel iets anders bij ze voel. Ze zijn niet eerlijk in het delen van wat ze voelen”.
 
 
Ik glimlach… ze hoort zichzelf ook. “Jajajaja…ik weet het”. Ze zegt nog net geen scheldwoord tegen mij “jij bent echt erg… jij weet echt precies hoe ik mij voel en wat ik nodig heb”. Het enige wat ik doe is stil zijn, staan… zij is nu aan het woord.
 
Dat kleine meisje van haar, in haar. Ik voelde haar energie al komen toen ze over vertrouwen van anderen begon. Haar innerlijk deel dat zo haarfijn aanvoelt of iets of iemand goed voor haar is. Die zo scherp weet wat klopt en wat niet.
 
Ze weet exact wie wel en wie niet. Niks ‘1000 vrienden en alleen maar oppervlakkig social media. Niks snel, oppervlakkig nikszeggend contact. Zij wil echte mensen om zich heen’.
 
 
De kleine meid in haar mag weer eens aan het woord komen. Dat deel wat een deuk heeft opgelopen in haar leven. Dat deel voelt eindelijk weer het vertrouwen om ‘er te mogen zijn en te delen’.
 
De tranen volgen. Ze laat het eindelijk toe. Haar tempo, haar tijd. Haar innerlijke stroom mag eindelijk van top tot teen door haar lijf. Hoofd, buik en benen zijn in een flow verbonden. Alle energie stroomt en dus komt er van alles los. Ze staat, ze vertrouwt en luistert.
 
Dat wat ze bij een ander zo goed kan aanvoelen; die congruentie (of gebrek aan) voelt ze nu bij haarzelf. Haar kracht naar buiten toe, voedt nu haar binnenste. Wat een genot om te zien opbloeien.
 
Dit is wat haar bijna deed breken. De energie die zij zo hard naar buiten liet stromen, die anderen wel kregen en zij zelf niet, die voedde nu haarzelf. Eerst zij, dan de ander. Om daarna, nog zuiverder dan ooit er te kunnen zijn voor iedereen die voor haar vertrouwd genoeg voelt; haar familie, vrienden en zeker ook haar cliënten, de bewoners van ‘haar groep’.
 
Als er een groep mensen congruentie broodnodig hebben, dan is het wel ‘haar groep’. Dat brengt de broodnodige veiligheid en schept het vertrouwen waar ieder mens zich goed bij voelt. Dat creëert, dat verbindt en dat laat leven.
 
Wat vind ik haar een geweldig puur en oprecht mens. Hoe jong men haar ook vindt. Dit is een goudklompje hoor. Niet alleen voor de zorg, maar eentje die de wereld nodig heeft.
Vertrouw mij maar, die millennials… die zijn zo gek nog niet.
 
Bedankt lieve meid, je maakt de wereld echt mooier en ‘jouw groep’ kan daar op vertrouwen.
Je weet het: eerst lief zijn voor jezelf, dan volle bak jouw zorg aan de ander.
 
Tot vanzelf.
Jeroen (en Naath)