“Heb het leven lief”. Elske de Wall zingt het via mijn Spotify de kamer in. Ieder woord klopt. “Wees niet bang.”
Tranen. Om afscheid. En om Leven. Iedere dag, iedere seconde, ten volste. Ik doe het en vind het soms ook nog moeilijk. Dan ben ik wèl bang en dan twijfel ik. Aan mezelf, hoe ik het doe, wat ik doe en waarom. Gelukkig kan ik daar steeds sneller uitstappen. Eerst toelaten, omarmen, en dan weer door. Weer een nieuwe seconde Leven.
Als ik naar de klok kijk zie ik hoe hij vooruit tikt. En tegelijk voel ik hoe belangrijk iedere seconde is. Als ie voorbij is, komt ie niet meer terug. Als ik hem niet besteed zoals ik wil is ie verloren gegaan. Weg, foetsie.
De tranen zijn er voor hem. De man die in zijn (te korte) leven zo ongelooflijk hard streed voor een goede plek voor zijn zoon. Voor goede Zorg. Voor gelijkheid, openheid. Hij die zichzelf als ‘lastige ouder’ omschreef. Ik hoop zo dat hij ook iedere seconde heeft gevoeld en ervaren. Heeft geLeefd. Het Leven lief had. En dat ie niet voor niets zo vroeg al moest gaan.
Leef. Alsjeblieft. Het kan zomaar, patsboem, ineens voorbij zijn. Ik hoop dat ik dan met een glimlach ga. Dat het goed is. Dat ik dan ook mijn bijdrage aan goede Zorg heb mogen leveren. Want… dát is waarvoor ík hier ben.
<3
Naath
Recente reacties