Verdriet

Ze zitten met zijn 14-en om de grote tafel. Aanleiding is het onverwachte overlijden van een teamlid. Zomaar, ineens, niet meer wakker geworden.

Het verdriet en de pijn zijn voelbaar als ik binnen kom. Ik kom eigenlijk voor iets anders. Een cliënt waar het niet zo goed mee gaat. Waar vragen over zijn.

Ik voel alleen direct dat het geen enkele zin heeft het daarover te hebben. Het is tijd om te gaan delen. Om het verdriet er te laten zijn en het niet meer weg te stoppen. Als ik heel eerlijk ben denk ik zelfs dat het gedrag van de cliënt de directe reactie is op het niet kunnen delen van deze pijn. Zodra ze gaan werken gaan de maskers op en doen ze alsof er niets aan de hand is. De cliënt is niet gek. Die voelt het allang.

Ik begin op een onverwachte plek. Bij de manager. Ik vraag haar hoe het met haar is. Wat ze voelt, ervaart en wil delen. Binnen 30 seconden komen er tranen. En ja; dan mag de rest van zichzelf (ein-de-lijk) ook.

Achteraf vertellen ze dat dat zo fijn was. Te ervaren dat ook de manager het zo moeilijk vond. Dat ze dat eigenlijk niet wisten en er daardoor zelf niet over durfden te beginnen.

Een paar weken later gaat het met het team al beter. En de cliënt? Die huilt soms gewoon even mee. Want “Als je verdriet hebt mag je huilen”. Beter kan ik het niet verwoorden.

<3 Naath