“Oja… het wordt trouwens niet vergoed”. Ik zeg het terwijl ik mijn wangen rood voel kleuren. De verontschuldigingen en uitleg liggen al, vlak achter mijn tanden, klaar in mijn mond en willen eruit. Ze krijgen (gelukkig 😉 ) de kans niet.
“Dat weet ik toch, dat heeft mijn zus allang verteld. Als ik zie hoe zÃj haar gevoel nu durft te delen en wat een stappen zij gezet heeft dan maakt het me echt geen bal uit wat het kost. Omdat ik weet dat ik dat ook wil! Jullie zijn de juiste personen voor mij.” Ik slik mijn woorden snel weg en begin te lachen. Natuurlijk weet ze het.
Wat heerlijk dat mensen het zien en weten wat echt belangrijk is. Daar ook in investeren en de verantwoordelijkheid zèlf pakken. Vroeger vergoedden de verzekeraars mijn begeleiding aan anderen. Ik moest daarvoor een enorme administratie voeren en werd gehouden aan strakke richtlijnen. Dat wat ik nú doe zouden zij nooit vergoeden. Past niet in ‘het protocol’. Zeker niet zonder diagnose.
Ik weet dat wat we doen klopt. Dat we levens veranderen, of eigenlijk niet eens: we maken mensen weer bewust van hun eigen leven. En van hoe ze zelf altijd de keuze hebben. Dus ook of ze het aangaan en het zelf betalen. Vrijheid, verantwoordelijkheid, onvoorwaardelijkheid. Voor hen, en voor ons!
Hoe zit dit bij jou? 🙂
Recente reacties