Uurtje factuurtje. Omdat je het waard bent en je jezelf niet serieus neemt als je iets ‘graties’ doet. Jeuk.
OK. Ik snap het. Deels.
Alleen… hoe zit het met de ‘zomaar even tussendoor gesprekjes’ met de mensen die al een heel traject zijn komen doen? Die ik door en door heb (mogen!) leren kennen? Moet de stopwatch aan bij het beantwoorden van mailtjes? Een Kwartje voor een Whatsappje?
En hoe zit het dan met verjaardagen? Bezoekjes van vrienden? De moeders (en vergeet ook de vaders niet!) op het schoolplein? Gaat de tijd al in als ze vragen: “Wil jij eens meedenken over?” Duh.
En Hoppa! Daar is de spiegel al. Werkzaam in de zorg. Hard werkzaam mag ik wel zeggen. Ze begeleidt mensen thuis. Wel volgens een heel strak tijdschema. Iedere minuut moet ze registreren. Van de 2 uur per week die uit ‘de ZZP’ vergoed worden blijft maar de helft over voor de ‘echte’ begeleiding. De rest gaat op aan administratief werk. Datgene waar de cliënt nou juist he-le-maal geen enkele boodschap aan heeft. Samen boodschappen doen? Graag. Uurtjes: niet belangrijk.
Ook niet voor mijn spiegel vandaag. Zij wil met mensen werken. Omdat ze ook MENS is. Daarin neemt ze zichzelf bloedserieus. “Ik ben het waard. Om een glimlach en liefde terug te krijgen voor wat ik doe.”
Point taken. Dank.
Recente reacties