Ze zucht. Vanuit haar tenen. “Het ging echt nèt goed. Als ik 1 minuut eerder weg was gegaan was hij er niet meer geweest”. Ze vindt het spannend en tegelijkertijd bespeur ik een bepaalde trots. Ze heeft hem gered. Gewoon door toevallig iets langer te blijven dan ze eigenlijk, volgens haar schema, had gemoeten.
Het gaat over een man met een vorm van epilepsie die maakt dat hij eraan kan overlijden. Als er niet op tijd iemand bij hem is kan hij stikken in zijn eigen tong of braaksel. Zijn begeleidster heeft hem deze keer kunnen ‘redden’. Gewoon door er precies op het juiste moment te zijn. Hoe ze dat deed? Puur op gevoel. Het voelde nog niet goed om weg te gaan. Dus bleef ze.
Ik ervaarde het zelf ook, onderweg naar dit gesprek. Ik ken de weg inmiddels (ja, echt! Ik geloof het zelf ook nog steeds niet 😉 ) en had mijn Google Maps dus niet aan staan. Nadat ik getankt had zei ‘iets’ in mij: “Kijk even. Misschien staat er een file”. En jahoor; precies na zo’n kilometer vanaf het punt waar ik de weg weer op zou komen stond het vast. En niet zo’n beetje ook. Maps stelde heel lief een andere route voor die me een half uur ging besparen. Maar goed dat ik nèt op dat moment, op díe plek even gekeken had.
Misschien ervaar jij zelf ook wel van dit soort momenten en situaties. Je krijgt ineens een kriebel (of keiharde KLONK door zo’n vallend Kwartje) en je WEET gewoon dat het een moment is dat superbelangrijk is. En je weet ook dat daarbij een actie hoort die het verloop van wat er zou gaan gebeuren gaat veranderen. Bijna alsof je zelf een beetje de regie in de eigen leven hebt, in plaats van dat de dingen je maar klakkeloos overkomen ;-).
Het aller-, ALLERduidelijkste voorbeeld voor mij speelde zich een week of 4 geleden af. Ik was op duikvakantie en mijn grootste wens was het zien van een walvishaai. Ik wilde het zo graag (samen met de rest van de duikers) dat het een ‘running gag’ werd. Iedere keer als we een duik gemaakt hadden en terug kwamen op de Dhoni vroeg de kapitein of we nog ‘whalesharks’ hadden gezien. Wij grapten dan dat we er wel drie in een keer gezien hadden. Of tien.
Naast de wens om een walvishaai te zien heb ik een enorme crush op manta’s. Die kwamen een van de eerste dagen al voorbij. Zelfs achter de boot ’s avonds waar we met duikbril en snorkels van ze mochten genieten. Helaas was ik er niet bij toen de rest van de groep duikers waarmee ik op een ‘duikboot’ zat wat later een school van zo’n 20 manta’s zag. Samen met drie anderen dreef ik af waardoor we dat spektakel misten. Balen. Beeeh.
De dagen erna zochten we naar walvishaaien. Er was een plek waar door de juiste stroming en temperatuur zoveel plankton in het water zat dat ze daar naartoe zouden komen om te eten. We stonden zo’n beetje met zwemvliezen en duikbrillen op te wachten om het water in te springen als er een gesignaleerd zou worden. Behalve onze boot waren er nog zo’n twintig andere bootjes en boten, sommige vol gepakt met Chinezen in zwemvesten (sommige schenen niet eens te kunnen zwemmen); eveneens klaar om van boord te springen als er zo’n groot gespikkeld dier gespot werd.
Het was spannend en tegelijk voelde het niet fijn. Met honderd man bovenop een vis springen om hem eindelijk eens te kunnen zien. Of om er een fotootje van te kunnen maken en thuis te kunnen bewijzen dat… Iets in mij (is ie weer 😉 ) fluisterde dat er een betere kans zou komen. We zagen die dag geen walvishaaien.
De dag erna gingen we duiken op een plek waar tijdens de ‘briefing’ aangegeven werd dat er (waarschijnlijk, want zeker weten doe je het nooit met vissen hè) schildpadden, rifhaaien en roggen te zien zouden zijn. De kans op walvishaaien was inmiddels een beetje verkeken want we waren al ver van de plek af waar ze zo lekker op al dat plankton af kwamen.
Het was een mooie duik waarbij we op het eind ineens een school van zo’n 30 adelaarsroggen zagen. Heel gaaf, net alsof je vogels in het water ziet (ze hebben ook echt een soort ‘snavel’). We hingen aan onze rifhaken relaxed te kijken en één voor één raakten we door onze lucht heen en werd het tijd weer naar boven te gaan. Met ons vieren (de drie waarmee ik eerder afdreef waardoor we die enorme manta-madness gemist hadden en ikzelf) bleven we nog net even wat langer kijken om te genieten van dit schouwspel.
En toen, ineens, was daar dat moment. Die kriebel. Het gevoel. Het stemmetje dat fluisterde: “kijk eens omhoog in plaats van naar al die roggen!” Ik keek. En het duurde een milliseconde voordat ik besefte wat ik zag. Heel veel stippen. Een enorm dier. Achteraf schat ik dat ie zo tussen de 8 en 10 meter geweest moet zijn. Meteen viel ie: een walvishaai. Holy… Ik riep zo hard ik kon door mijn ademautomaat om ook de anderen te laten weten dat er iets bijzonders te zien was.
De andere drie zagen ‘m ook. Een van hen zag alleen een grote wegzwiepende staart. De andere twee zagen wat ik ook zag. Eén van hen wilde gaan filmen maar zette zijn GoPro juist uit in plaats van aan. De ander had een lege accu of een vol Sd-kaartje. Ik had mijn camera al die tijd in mijn hand gehad en blijkbaar precies op het juiste moment een foto èn een filmpje gemaakt. Dat terwijl ik (de camera is nieuw) de dagen ervoor steeds op een verkeerd knopje drukte als ik wilde filmen 🙂 .
Ik heb niet naar de camera gekeken. Ik zag alleen die walvishaai. De enorme rust, stilte, het ‘niets of niemand maakt me wat’-gevoel dat hij (of zij) uitstraalde. Wat een dier. Niet te bevatten bijna. Net zo snel als ie gekomen was was hij ook weer uit het zicht verdwenen. Hij zwom alleen maar even toevallig voorbij.
Helemaal uitgelaten en roepend kwamen we boven water. ‘Whaleshark, whaleshark!!’ Aan boord werd gelachen. Goeie grap. Zal best. Het filmpje overtuigde. Achteraf hoorde ik dat de kans echt ongeveer nul is dat je op deze manier een walvishaai ontmoet. Wat zou er gebeurd zijn als ik nèt de andere kant op had gekeken? Dan was ie gewoon ongezien over me heen gezwommen! Achteraf zag ik ook pas het tijdstip bij het filmpje dat ik gemaakt heb. 11.11. en… het filmpje duurt exact 11 seconden. Ik heb niks met cijfers hoor, maar toch leuk 😉
Juiste plek, juiste tijd. Juiste gevoel en juiste actie ook nog eens. Redde ik levens hiermee? Nee. Was het wereld- of levensveranderend? Ook niet waarschijnlijk. Hoewel… mijn leven is door deze ontmoeting absoluut veranderd. Ik ben sindsdien namelijk nòg meer mijn gevoel, die kriebel gaan volgen. En dat heeft inmiddels al hele leuke gesprekken, toekomstplannen, acties en een heeeel belangrijke beslissing opgeleverd. Bijna zonder nadenken.
Want hee… mijn hoofd blijft een actieveling hoor. Blijkbaar zelfs op de momenten dat ik volledig opga in wat ik zie en voel. Dit filmpje had ik anders niet kunnen maken. Ik bekijk ‘m nog zo graag. Dan voel ik het direct weer, ben ik terug in dat moment en dan ervaar ik het weer: Kijk! Doe! Ga!
Wat zeggen dit soort momenten jou? Doe jij wat je zelf wil? Luister jij naar dat fluistertje in jou? Ga jij als het goed voelt? Mag jij de regisseur zijn van je eigen leven? Of ga jij liever in die file staan?
<3
Liefs Naath
Recente reacties