“IK BEN ER VOOR JOU
Ik vertel jou wat je moet doen, je hoeft het alleen nog te doen.”
Wat ervaar jij bij deze tekst? Dit is een quote van een willekeurig iemand (laten we zeggen: ‘een succescoach’).
Voor mij persoonlijk wringt met die tekst de schoen (vaak, niet altijd) bij het begeleiden van een ander. “Ik ben er voor jou, maar ik vertel je wel wat je moet doen… om succesvol te zijn”.
En over die schoen wil ik iets interessants delen, want zijn het wel jouw schoenen waar je in staat??
…….
Ik leef en dat doe ik met de ervaring dat ik goed ben geboren, perfect zelfs, volgens mijzelf. Een pakketje met talent, kwaliteiten en kennis van alles wat ik leuk vind en goed kan.
Hoe ik ze kan gebruiken, daar dacht ik in de eerste jaren niet over na. Ik was daar bezig met mij veilig voelen om te groeien. Mijn lijf kreeg alle aandacht. Eten, poepen en tussendoor onbezorgd doen wat ik wilde.
Mijn ouders gaven mij een huis, te eten en kleding… liefde uiteraard ook (voor mij vanzelfsprekend). Maar even verder met die kleding. Die ga ik metaforisch gebruiken, om uiteindelijk bij die schoenen uit te komen.
Als je perfect geboren wordt? Zo goed als dat jij ter wereld kwam… naakt; om vervolgens elke overtuiging van een ander die je meekrijgt als een kledingstuk te zien: hoeveel kledingstukken draag je dan nu die niet van jou zijn?
De ‘zo hoor je je te gedragen’-jas, van opa? De ‘pas op, let op, kijk uit anders doe jezelf pijn’- broek van je moeder? De ‘je gevoel volgen levert niks op, nadenken is beter’ schoenen van je vader? De ‘perfectie is de lat’ hoed van je broer of zus? Al jouw kledingstukken die je aangereikt hebt gekregen of zelfs moest dragen van je omgeving kan je er wel bij bedenken. Je draagt ze jouw gehele leven. Als ze versleten waren dan kwamen er wel weer nieuwe. Je ontmoette per slot van rekening ook weer nieuwe mensen.
Als accessoire kreeg je vanaf je schooltijd nog een mooi item mee, die door de jaren heel goed gevuld werd: een rugtas. Gevuld met alle regels en lessen die daar bij horen. Met die gehele outfit zou jij succesvol gaan worden. Zo werd je echt goed in wat je deed, was en wilde bereiken.
Wat voelden die kledingstukken heerlijk. Vertrouwd en veilig en je had ze nog eens gekregen ook. Die deed je toch niet weg? Ook best wel aso. ‘Een gegeven paard….etc’.
Ooit jezelf afgevraagd of je wel een paard wilde?
En dan komt dat moment dat jij voor een spiegel staat en je je hardop afvraagt ‘of die kleding nog wel past bij jou?’. Dat spiegelbeeld is opeens niet meer zo mooi als altijd en de kleding lijkt de reden.
Alles wat je had bereikt kwam toch door die kleren? Al die successen en spullen. Je hele leven hangt aan die kleding. Die doe je toch niet weg, dan blijf je naakt over.
Je drang naar nieuwe kleding volg je toch. Je ontdoet je stuk voor stuk van een kledingstuk en wordt naakter en naakter. Maar of je daar nou zo blij van wordt? Je stopt, gelukkig op tijd.
Iemand moet je helpen, dit kan je niet alleen. “Ik wil mijzelf kunnen aankijken in die spiegel en een nieuwe stijl aanmeten. Eentje die mij nu echt gaat geven wat IK wil. Grotere successen, vrijheid en geluk.”
Je vindt iemand en die heeft al jouw antwoorden op je kledingkeuzes. Die helpt je met het ontdoen van al je oude kleding. Alles gaat de prullenbak in, of je het nu wilt of niet. Jij wilt iets nieuws, dus hup… weg met dat oude.
Je schoenen gaan als laatste. Dat voelt wel heel vreemd. Met je blote voeten op de grond. Gelukkig heeft jouw begeleider al snel een paar van zijn/ haar oude hardloopschoenen voor je. Gepoetst, gewassen en je kunt er keihard mee rennen. Hier gaan jouw wensen mee vervuld worden. Er staat zelfs een gouden bliksemschicht op. Wat een mazzel heb jij. Je hoeft nu alleen maar te gaan lopen en dan komt het allemaal goed.
Al jouw oude kleding heb je per slot van rekening weggegooid en inmiddels vervangen met nieuwe. Sommige ook weer gekregen, maar nu past alles bij elkaar. De ‘ik ga hard en doe veel, met succes’ hardloopschoenen als basis, de ‘ik ben uniek en bijzonder’-joggingbroek afgemaakt met een ‘ik ga zoveel bereiken’-sweater met bijpassende ‘ik weet het zeker’- muts.
Je bent geweldig begeleid en je gaat vol door op het pad van succes, geluk en vrijheid. Je hoefde alleen maar te volgen wat hij/zij jou vertelde. Het is het allemaal waard geweest, die blaar die zich ontwikkelt op je blote voeten, die neem je voor lief. Je bent daar waar ze dachten dat jij nooit zou komen.
Mocht dit zo zijn…mag ik jou dan nu iets vragen?
Als je toch nog een keertje goed in de spiegel kijkt… draag je dan echt wat jij zèlf wilde dragen? Kan je op deze schoenen, nog altijd van een ander, wèl stevig staan? … Wilde je eigenlijk zelf wel hardlopen?
Of… durf jij het? Rondlopen in je nakie? Jezelf helemaal (laten) zien? Stiekem al perfect? Met je blote voeten op de grond in plaats van in die schoenen van een ander?
Hoe zou dát zijn?
Jeroen
Recente reacties