Diëten, want je lijf voldoet niet aan de norm ‘fit of slank’. Groenvoer, want je moet gezond eten en ‘wij’ weten wat gezond is. Op school moet je vreemde talen in je A, B, C OF D-pakket als je hogerop wil, want anders krijg je geen goeie baan. Je moet als zelfstandig ondernemer wel minstens zoveel investeren om er net zoveel uit te krijgen.
Bij een sollicitatie draag je wel een stropdas (met pak, anders schrikken ze wellicht van je blote kont) anders nemen ze je niet serieus. Als vrouw uiteraard geen stropdas, maar ook niet een te laag decolletee om #metoo-situaties te voorkomen.
Je moet wel diploma’s hebben om aan te tonen dat jij het juiste werk aan kan. Kortom…als je iets wilt, dan is er een norm van een ander die bepaalt of je slaagt. Of je het goed doet. Of je goed bent.
Sodeflikker een gigantisch end op met al die ‘ik geef mijn reden van bestaan weg aan een andermans waardeschatting van mij’!!
Je bent perfect. Zo ben je geboren, dat wist je toen ook, want je dacht niet na over de goedkeuring van een ander. Je deed, je at, je sliep, je scheet. Eat, sleep, shit, repeat. (Irritant deuntje hè! 
)
En toen kwam de angst, het denken, het wantrouwen, het oordelen, de overtuigingen, de lessen, de vingers, de regels, de plichten… van een ander.
Alles wat jij ervaarde en wat goed voelde was niet meer zo goed als wel zeker. Er werd geoordeeld over jou. Over je gedrag op elk vlak. Slapen, poepen en eten. Alleen nu kwamen er zorgen als je ‘het anders deed dan normaal’.
School was een katalysator. De meetlat van het land. De fabriek waar al jouw instellingen langs de normale score werd gelegd. Afwijkingen tot een minimum acceptabel, maar oweee als je er buiten viel. Waren het je klasgenoten niet dan wel de juf of de meester. In 10 minuten was jouw oordeel geveld.
Andere kinderen deden het niet zo (ook leuk als je al een oudere broer of zus had). Die zaten wèl stil op hun stoeltje. Dokters hadden meningen. Consternatiebureaus. Als je mazzel had ook nog psychologen en kindercoaches. Dan was je echt niet normaal meer. Tests, controles, stempels en als laatste redmiddel: pillen.
Je zou met alle geweld normaal worden. Jouw ervaringen over jouw eigen leven en het leven in het algemeen telden niet meer. Je moest maar eens nadenken waarom je deed zoals je deed. En als je het zelf bijna zeker wist, dan graag nog wel even aan de kinderlijke welstand commissie akkoord vragen. Zij bepaalde of je echt wel okay was om te doen zoals jij het wilde gaan doen. Een groene voordeur in een rode voordeur-wijk? Uitdaging.
Zo liep je tot ver in je 20 keurig mee met de anderen in de normale wereld. Of zullen we zeggen: ‘normen-wereld’, van anderen?
Elke handeling werd keurig beoordeeld. Met Cito, Bachelor, getuigen bij je huwelijk, LEAN, van rijles tot eindexamen en van universiteit tot je werkzaamheden op kantoor (of waar je dan ook je goedkeuring zocht).
Als je binnen de bandbreedte scoorde was je okay. Als je er buiten viel was je boven of in het slechtste geval onder de norm. Dat had dan weer vervelende consequenties en dan werd je nog meer gedwongen om binnen de norm te blijven. Wel met de geruststelling dat jouw ontbrekende kwaliteiten ontwikkeld mochten worden. Wel graag even binnen een gestelde termijn en met beperkte middelen, maar hee… jij bent zelf buiten de norm, dan moet je ook zelf iets doen om er weer binnen te mogen horen.
Je hele leven bestaat uit de (r)eis om aan normen te voldoen. Die allemaal worden opgelegd door zaken (veelal mensen) buiten jezelf. Social Media bestaat bij het hebben van een mening of oordeel over anderen. Jij wilt een Like of geeft een Like. Je deelt een mening en verwacht reacties. En als ze niet voldoende binnenkomen dan kan het zomaar zijn dat jij ‘jezelf ook niet voldoende vindt’. Youtube en Facebook bepalen zelfs of je succesvol bent door het aantal views en likes. Hoe meer, hoe beter. Ik herhaal; hoe beter!! Hopelijk krijgen wij toch minstens 100 likes op dit stuk… anders moeten we er misschien een advertentie van maken
Samenvattend (had je dit nou maar EERST gelezen ) : Het is een aaneenschakeling van metingen volgens een model. Het model van leven.
Of het nu een lichaamsmodel, een opleidingsmodel, een liefdesmodel, of een geslachtsmodel. En als je het niet meer weet hebben ze zelfs rolmodellen voor je. Daar kan je je dan weer mee meten om te kijken of je voldoet of hoeveel je afwijkt. Om daarna te streven naar een benadering.
Nooit voldoende hè, want alles wat je eventueel goed doet is dan niet goed genoeg omdat de ander bepaalt of jij er wel toe doet. En slechts nieuws: die gaat je nooit goedkeuren. Dan ben je namelijk net zo goed als hij of zij en dat is ‘not done’ in een samenleving van ‘beter willen zijn’.
Er is 1 enorme opluchting: dat kleine kereltje of meisje die niet nadacht voor hij of zij deed, maar gewoon wist ‘dit wil ik, want het voelt goed…..voor mij’, die is nooit stil geweest. Die is er nog.
Dat geluid draag jij elke dag mee en het is aan jou en niemand anders dan jou om er naar te luisteren. Die vond zichzelf goed, 100% goed genoeg om te leven zoals hij of zij het wil. En hij/zij kan zelfs samenleven met anderen en die anderen ook goed genoeg vinden om dat mee te doen. Samenleven.
Bij hem/ haar is ‘normaal’ slechts een bandnaam en niet iets om mee te normeren. Geen enkel hokje bestaat, behalve om gekke pasfoto’s in te maken bij een station of om die te gekke gele geruite ¾ broek in te passen bij de kringloopwinkel.
Verder mogen de normen, overtuigingen, regels en vingers als het om jouw waardeoordeel gaat terug naar de rechtmatige eigenaar: jijzelf. Als je leeft bij de gratie van goedkeuring van de ander, dan leef je een kopie. Een kopie die nooit bedoeld is als 2e druk. Er is namelijk van iedereen slechts 1 uniek exemplaar, met unieke talenten, kwaliteiten en weeffoutjes. Dat ene unieke exemplaar kent 7 miljard variaties, met hun eigen waarde en eigen stem. Luister eens naar die van jou en je zult leven. Dat doe je sowieso wel, maar dan zoals jij dat wilt en voor jou goed is.
Dus resumé: sodeflikker op met het leven naar de gratie en goedkeuring van anderen! Leef je eigen leven, zoals jij dat wilt en het voor jou goed voelt. Deel dat met de mensen waar jij het mee wilt delen. Dans, speel, zing en volg je eigen stemgeluid.
Alles en iedereen is perfect als je die stem volgt, ook als je het niet doet Het is echt die van jezelf, vertrouw jij erop?
Wij wel, ook op die van jou 
Fijn he?
Dikke liefs,
Jeroen en Naath (die van Kwartjes)
Recente reacties