Jaaaa! De Bitch in mijn bus is weer even terug. Voorin, stuur stevig vast en owee als je in haar buurt wil komen. Ze is stiekem in mijn koffer meegevlogen en ze is pissig, jaloers en bloedlink tegelijk. Bij haar op schoot zit de Baler. Ook al zo’n leuk type.
Gelukkig heb ik ze vrij snel in de smiezen. Ze kwamen langs om mijn dag even een donker tintje te geven en de ‘Schuldige’ en de ‘Innerlijke Criticus’ waren er daarmee ook direct. Die zitten naast de bestuurder en samen vechten ze om en om om de leiding.
What’s gebeurd? Ik zit prinsesheerlijk met mijn kont op de Malediven. Echt. Op een boot, tussen allemaal hele lieve, toffe mensen en geweldige vissen. Haaien. En manta’s. Die laatste zijn mijn favoriet. Eergisteravond waren er ineens twee achter de boot waarop we 10 dagen met 10 duikers en een stuk of 8 ‘crew-members’ zitten. Superluxe, ik heb een eigen kamer met douche en wc en het eten is echt woooo.
Die twee manta’s nodigden mij en nog twee anderen als vanzelf uit om het water in te komen en dat hebben we natuurlijk gedaan. Niemand zegt ‘Nee’ tegen een manta. Ik zeker niet! Samen genoten, gelachen, gezwommen… super was het!
En dan vandaag. We liggen voor anker vlakbij Manta-Point. De plek waar een poetsstation is voor manta’s. Ze worden daar schoon gemaakt door kleinere vissen en het kan er een drukte van belang zijn. Vanmorgen waren we er al vroeg en ja hoor: er werd er eentje vakkundig ge-cleand.
Later deze ochtend gingen we nog een keer. Nu stond er veel meer stroming en dat betekent vaak ook: haaien! Toen we beneden kwamen zaten die er inderdaad en we werden een stukje mee gevoerd door de stroming. We werden ook in twee groepen opgesplitst daardoor… Onze kleine groepje van vier dreef mee met de stroming. We haakten onszelf soms even vast aan het rif om de haaien te bekijken en ineens was daar… een manta! Wat een mazzel!
Na een duik van zo’n 40 minuten kwamen we als eersten terug op de dhoni. Enthousiast, omdat we haaien en een manta gezien hadden. Toen de rest van de groep werd opgepikt hoorden we ze in het water al lachend en roepend met elkaar communiceren. De eerste die aan boord kwam zei : “wat een kutduik hè?” Ik lachte (nog) en zei: “hebben jullie die manta dan niet gezien?” Toen pas ontdekte ik dat hij een grapje maakte.
Het bleek zijn beste duik ooit (en hij duikt al heeeel lang)! 9 à 10 manta’s had hun groep gezien! Ze waren blijven hangen waar wij door de stroming waren meegenomen. Bij het poetsstation. En daar kregen ze precies dat spektakel te zien waar ik al mijn hele duik-leven op hoop! Al die manta’s waren naast, onder en boven ze; allemaal tegelijk. Holy shit. Kwam ik met mijn ene manta… Eén voor een kwamen mijn mededuikers met een enorme big smile aan boord geklommen. De meesten hadden nog nooit zoiets meegemaakt. DE duik!
En meteen waren ze daar. Die Bitch en die Baler. “Zie je nou wel… je verdient het gewoon niet.” “Was nou maar bij de groep gebleven!” en het maakte zelfs dat ik niet eens meer blij kon zijn voor degenen die wèl zoveel geluk hadden gehad (De Bitch durfde zelfs (in mij) te roepen: “Flikker die hele zooi overboord!” 😉 ). Een paar minuten later kwamen de Schuldige en de Innerlijke Criticus aan het woord. “Serieus? Jij loopt te mekkeren omdat je een keertje iets níét gezien hebt terwijl je hier, op de mooiste plek op aarde, bent? Lekker ding ben jij! Gun iemand anders nou eens wat en stel je niet zo aan! Kleuter.”
Mmm.. wat een gezellige boel weer in die bus van mij. Ik heb me maar even teruggetrokken op mijn (hele fijne) kamer en ben op bed gaan liggen. Tijd voor zelfonderzoek. Wat gebeurt er nou op zo’n moment? Na een kwartiertje werd er geroepen dat er al geluncht werd en was het voor mij ook weer helder. Hier zit duidelijk nog een ‘pijntje’. Op niet gezien en gehoord worden, het gevoel er niet bij te horen en buitengesloten te worden. Zelf gedaan, want iedereen was lief en geïnteresseerd en er werd al binnen twee minuten geroepen wat een pech wij hadden gehad en dat we vanmiddag NOG een kans hadden om manta’s te zien.
Het voelt echt alsof het kind in mij dan even niet meer weet wat ze moet. Het liefst wil ze even een keertje hard schreeuwen, even een potje janken en daarna een dikke knuffel. In plaats van dat gewoon te doen en uit te spreken komen Mevrouw Bitch en kornuiten aanzetten. Niet handig. Ik ben wel heel trots op mezelf. Omdat ik het nu herken en omdat ik het ‘principe’ steeds beter ga begrijpen. Het mag er zelfs nu ook gewoon even zijn, ik schiet mezelf niet meer af en duik niet in het ‘Slachtoffertje’ (ook een leukerd 😉 )
Dus. Vanmiddag ga ik gewoon lekker weer duiken. En stiekem op nog een keer zoveel manta’s hopen. Nee, klopt niet. Ik hoop op méér manta’s dan ik vanmorgen gemist heb. Gewoon omdat ik ook wel een beetje eigenwijs ben en dol op manta’s. Hopen mag altijd toch? 🙂
Gelukkig is het hier nog steeds fantastisch en gezellig en prima en lekker en ik word zelfs al bruin. Ik luier, lees en schrijf. En duik natuurlijk drie keer per dag. Liefst met manta’s. Maar… een walvishaai mag ook hoor 😉
Dikke liefs voor jullie daar in de kou en tot vanzelf!
<3
Naath
Recente reacties