Wat zijn wij mensen toch prachtige wispelturige (t)wijfelende krachtige wezens. Vechten, strijden, dansen, huilen, lachen en stil zijn.

Alles willen begrijpen en vervolgens alles moeten loslaten. Lentewarmte missen en koude winterstormen passievol volgen. Licht aanzetten als het te donker wordt en donker nodig hebben om in stilte echt bij te komen.

Alleen zijn als alles om ons heen veel te druk is geweest en ons nooit helemaal alleen willen voelen en als een van onze ergste nachtmerries uit de weg gaan.

De makkelijkste weg is niet heldhaftig en de moeilijkste weg is niet vol te houden. De middenmoot is iets voor de gewone man en buiten de comfortzone gebeurt de magie. Met de wind mee is te simpel, want tegen de wind in is echt overwinnen.

Even tussendoor een vraagje: hoe ging het vanmorgen?

Wij willen altijd maar groeien en meer, waarbij het gras van de buurvrouw toch groener lijkt. Je hoofd boven het maaiveld is prachtig, als de buurman het maar laat. Meten is weten, maar vergelijken moet je nooit doen.

Het lijkt potdorie wel of we leven. Leven in alle tegenstellingen die er zijn.

Zelfs die tegenstellingen kunnen wij dan weer bevechten, want tegenstellingen creëren alleen maar ruzie.

Neem geen blad voor de mond, maar luister wel als een ouder(e) wijsheid deelt. Accepteer geen nee, want acceptatie is als opgeven en dat is alsof de dood nadert. Accepteer alleen wel wat je niet kan veranderen.

Wat zijn wij toch geweldig eenvoudig gecompliceerd aan het doen. Wat geniet ik ervan als ik het doe. Als ik doe wat ik zeg en zeg wat ik ervaar.

Pfff… was leven maar simpel.
Mmmmm… zou het?

Neehh… vast niet
?