Wat??!??! No way Kortekaas. Echt hoor, die gozer is gek. Zo simpel is het niet. Kijk maar naar al die boeken over transformatie, verandermanagement, loslaten enzovoort…die goeroes weten toch wel waar ze over praten…man o man, Jeroen, nu maak je het te gek!

En toch zeg ik het gewoon lieve mensen, net als Jeffrey (zie quote op foto). Als je accepteert wat is, dan is wat je dacht te moeten veranderen in dat moment direct anders dan er voor. Lees deze voorgaande zin maar even rustig nog een keer hahaha…moest ik zelf ook (om te kijken of ik het goed had getypt).

Wellicht zeg je nu:

“De realiteit is toch vaak anders. Ik doe echt mijn best om iets te veranderen of te accepteren. Ik snap gewoon niet hoe ik het moet doen. Of hoe jij dit bedoelt.”

Ik ben de lulligste niet, ik doe met jou mee en stel mij voor dat jij dit hierboven hebt gezegd. Laten we de zin dan eens ontleden. En dan mag jijzelf de vraag of vragen beantwoorden die ik stel. Ieder antwoord is goed, dat staat als een paal boven water. Het zijn namelijk jouw eigen antwoorden.

Het eerste woord: “De realiteit”

Welke realiteit bedoel je hierbij? Is dat wat je denkt dat de realiteit is of is dat de realiteit om je heen. De realiteit van dat ene moment waarop jij die zin zei. Wat was er op dat moment de realiteit? Jouw realiteit?

Mijn realiteit (al is die achterhaald zodra jij dit leest, maar je snapt mijn punt denk ik wel):

===

Ik zit nu achter mijn pc, ik tik op het toetsenboord, ik hoor het koffieapparaat brommen, de hond zuchten en ik ruik de koffie in het kopje voor mij. Mijn voeten staan plat op de koude vloer en de regen valt buiten op straat. Mijn buik voelt gespannen, want ik heb nog wat van het avondeten van gisteren te verteren en zo tussen de ervaringen door denk ik na over de tekst die ik typ.

===

Ik had ook kunnen gaan denken aan iets wat ik echt niet kan accepteren in mijn leven. Hier zo op ingaan dat ik dat als realiteit zou gaan zien en dan zitten knagen hoe ik toch tot een oplossing kon komen over dat ene wat ik zojuist als onacceptabel zelf had bedacht. Mijn conclusie zou waarschijnlijk een hele andere realiteit zijn en dat ik het niet zou kunnen accepteren.

Huh?? Juist ja…huh?? Is de realiteit ook echt wat je ervaart in het moment of denk je dat iets de realiteit is?

Dan: “Anders”

Als ik dat laatste zou doen, dan is de realiteit inderdaad altijd anders. In je hoofd kan je alle variaties van realiteit creëren. Fantaseren noem ik dat. Alleen hebben wij een ander beeld van fantaseren dan ‘het vastdenken van iets wat vervolgens niet te accepteren is’. Fantaseren is leuk, maar ‘vastdenken’ is stom. En toch doen we dat op dezelfde wijze. Met ons hoofd. Uit de realiteit en helemaal zelf. We maken de realiteit anders.

Vervolgens: “Doe mijn best”

Vast en zeker. Intens bedenken hoe je die zelf gecreëerde realiteit in je hoofd kan oplossen en kan accepteren is keihard werken. En dus doe je enorm je best. Vermoeiend ook zeker? Dat ‘proberen te accepteren’?

In mijn opinie doe je altijd je best als jij doet wat voor jou goed voelt. Hint nummer 1: voelen.

Maar dan: “Snap het niet”

Snappen vervang ik even door ‘begrijpen’. Wat wil je begrijpen? Zeker als ik vraag of je iets wil voelen. Hoe kan jij je gevoel begrijpen? (Mocht je het weten: mail mij even…ik en vele anderen zijn superbenieuwd naar dat antwoord.)

Begrijpen is voor mij in deze context ‘rondjes lopen in je eigen gecreëerde denkbeelden van de realiteit’. In mijn opinie kan je niet iets begrijpen wat je zelf hebt bedacht. Je kan wel begrijpen waarom je het hebt bedacht, maar niet wat je hebt bedacht. Man o man…ik word al moe van deze zinnen. Jij ook? Alles in dat hoofd voelt op deze manier zwaar.

Even een realitycheck: ik voel mijn schouders verstijven, mijn hoofd is zwaar. Ik ben het contact met mijn voeten kwijt en ik hoorde zojuist de postbode post in de bus gooien.

En als laatste: “Ik moet doen”

Wat moet je doen? En waarom dan? Werd het van je gevraagd en door wie dan? Jij bedacht toch zelf die realiteit. Of kwam iemand anders langs die het in je oor fluisterde?

In vele gevallen kan je ook wel stellen dat het ‘een ander is die het aan je vraagt’. Letterlijk of het is je aangeleerd. Door bijvoorbeeld ouders. Combineer dat met de bijkomende verwachtingen en dan kan ik mij voorstellen dat je denkt dat je ‘iets moet’, wellicht van die ander. Omdat de oorsprong van de vraag buiten jezelf ligt. Of de verwachtingen zo sterk aanwezig zijn. Iets buiten jou bepaalt wat je ‘moet accepteren of niet accepteren’. Maar wat als ik je nu zeg dat de oorsprong altijd in jezelf zit: Verandert dit dan ‘het moeten’?

Jij hebt sowieso ook bedacht dat de realiteit niet te accepteren is. Of jij hebt zelf bepaalde verwachtingen. En ja, jij hebt ook die zaken zelf bedacht. Dus als je al iets moet, dan ben jij het zelf die dat vindt. Als jij het niet eens bent met de uitkomst, zijn het je eigen teleurstellingen. Lekker cirkeltje waarin je dan rondloopt;

“ik bedenk iets, wat ik niet kan accepteren, wat ik vervolgens niet begrijp, maar wat ik wel moet, want anders verandert het nooit. En als het niet verandert dan accepteer ik ook niet.”

Van mijzelf….dat moet er eigenlijk achter, toch? Met mogelijk teleurstelling(en).

Moe moe moe…..oh zo moe…..

Ik word er zo moe van. Ik voel me moe als ik dat cirkeltje lees en op mijzelf betrek. Ik ervaar het als een zware cirkel. En daar ligt voor mij een belangrijk punt: Ervaren! Dat is voor mij de stap naar acceptatie. Al bijna direct acceptatie.

Wat als ik die paar zinnen even herhaal:

“De realiteit is toch vaak anders. Ik doe echt mijn best om iets te veranderen of te accepteren. Ik snap gewoon niet hoe ik het moet doen. Of hoe jij dit bedoelt.”

Wat als de realiteit niet in je hoofd zit, maar om je heen is? Als alles wat je ervaart jouw realiteit is? Wat je ervaart met je zintuigen. Die dingen die je laten horen, ruiken, proeven, zien en voelen (wellicht nog wel meer, maar deze 5 gelooft iedereen).

Wat als alles wat jij hier mee ervaart nu eens de echte realiteit is voor jou? Zou je dan meer opties hebben om het te accepteren? Die realiteit. En als je het dan ervaart en dat is voor jou goed. Is dat dan niet direct acceptatie?

En stel je dan eens voor dat je elk moment zo jouw eigen realiteit creëert. Op basis van jouw eigen zintuigen. Iedere keer ervaar jij alles als ‘goed voor jou’, is dan niet alles goed? Dus jouw realiteit goed en accepteer je het dan ook eigenlijk gewoon direct?

“Maar he Kortekaas….niet alles ervaar ik altijd als okay voor mijzelf”.

Dat klopt vast. Dat geldt voor mij ook. Dan ervaar ik een of meer dan een van de 5 zintuigen als ‘niet goed voor mij’. Ik accepteer dan niet wat ik ervaar; mijn realiteit is niet okay voor mij en dus wil ik anders…..maarrrrrr

Hierbij ben ikzelf (en niemand anders) degene die de keuze heeft om het aan te passen naar ‘wel goed voor mij’.

Op dat moment pas ik mijn realiteit zo aan dat het wel weer goed is en kan ik het instant weer wel accepteren. Het vraagt iets van mij, het is iets dat IK wil veranderen (niet moet) en zo komt het van binnen uit mij wat ik aanpas. Het is mijn besluit.

Opeens is het niet meer ‘moeten’, maar ‘mogen’. Als ik het zelf doe, dan mag ik. Als een ander het zou bepalen ‘dan moet ik’.

Kortom (al is het stuk op geen enkele manier kort):

Is de realiteit die jij denkt dat er is en niet kan accepteren ook wel echt jouw realiteit op basis van wat je ervaart? En als je het echt zo kan ervaren, kan je het daarna ook accepteren? Ook als je iets van jouw realiteit wilt aanpassen. Kan je het daarna dan accepteren en is het dan niet als vanzelf ‘veranderd’?

Als alles wat jij ervaart voor jou goed genoeg is, dan voel jij je altijd tevreden. Totale acceptatie van wat is en zo is verandering nooit meer nodig.

  • Ervaren: zelf accepteren: jeeeejjjj!
  • Ervaren: zelf niet accepteren: zelf jouw realiteit aanpassen: ervaren: accepteren: jeeejjjj!.

Voelt vele malen lichter als het van jezelf is, toch? Als jij zelf alle touwtjes in handen hebt? Als alles wat jij ervaart geaccepteerd kan worden? En ook dit door alleen jou gedaan kan worden?

Jij! Niks en niemand anders dan jij. Wat fijn dat jij diegene die dit kan, jezelf, altijd tot je beschikking hebt he 🙂

 

Enjoy…life!
Jeroen

 

(stiekem dan nog even meegeven dat op deze wijze je nooit buiten je eigen comfortzone hoeft ook 😉 Want als je alles accepteert, dan is dat ook gelijk comfortabel voor jou…toch? ‘that is where the magic happens’….in jouw comfortzone. Toch nog ff mijn punt maken hahahaha)