Strak gezicht, armen over elkaar en de tenen die zijn hele gewicht schijnen te dragen; ‘ik geef niks weg en alles blijft grdevvre..domme onder controle… mijn controle’.
Ik hoor hem de woorden niet zeggen, maar ze komen wel bij hem vandaan.
Verbaal vertelt hij over de zaken die hij niet fijn vindt ‘voelen’. Die hij niet meer wil en dat hij er zo klaar mee is. De haantjes op het werk, ‘de pakken’ die nooit zichzelf en altijd bla bla bla zijn. Die nepwereld die hij zo ongelooflijk beu is. Hij voelt met zijn hoofd.
Direct verwijt hij zichzelf dat hij er nog steeds werkt en hij niet zijn doorbraak heeft gehad. Dat hij elke keer weer terugvalt. Hij wil niet meer doen zoals hij altijd doet, hij wil veranderen. Want dat is echt nodig. Lef is wat hij vraagt.
Ik hoor weer die bekende holle zinnen. Lucht die er wel uitkomt maar niks raakt. Alles is bedacht en wordt met een (on)bewuste controle gebracht. Hij heeft het niet door.
Even wil ik hem door elkaar schudden en meegeven dat hij het inderdaad allemaal zelf doet. Dat hij eens moet stoppen met het afkraken van zichzelf en hoe hij het dan wel allemaal moet doen. “Pak verdomme je ballen eens vast en doe gewoon man.” Ik hoor het mezelf al bijna zeggen.
In een flits merk ik ook dat ik het niet ben die dit wil, maar hij. Wow, er speelt hier een manipulatieve kracht die zelfs iemand anders dan hij kan aansturen als er contact is. Als een afstandsbesturing die anderen in kan zetten om hem te helpen. Zo’n ding zou goed verkopen als ik hem echt zou kunnen fabriceren.
Het is uit op 1 ding en dat is ‘hem het niet zelf laten doen’. Iemand anders moet het voor hem doen, zodat als het niet goed is, hij niet de verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Sneaky bastard.
Nog nooit heb ik dit zo ervaren. Direct wil ik ‘hem’ ontmoeten. Diegene in hem die dit doet. Hij wil blijkbaar gehoord en gezien worden. Ik nodig hem uit.
Dat doe ik door hem in een ‘stressvolle’ herinnering te brengen. En als een geest uit de fles komt hij inderdaad mee naar boven. ‘De stem’ laat hem direct verstijven, geen pas zetten. De beweging zit wel in de mond. Wat een tempo van woorden en zinnen. Bijna gekmakend dat tempo. Alles om de aandacht niet op de echte zaken te laten vallen. Bla bla bla…
”Herkenbaar?” fluister ik nog.
Helaas voor hem luister ik net ff naast de lijn (de ruis) en hoor ik de zuivere boodschap. Het is een zacht en lieflijk stemmetje. Als een klein kereltje wat er ooit mocht zijn en nu verstopt wordt.
“Help, ik wil naar buiten, maar hij is bang. Ik ben zijn gevoel en ik word geblokt door de controleur”.
Er komt als het ware een handje naar voren, die mij vraagt om hem te helpen. Om samen de grote versie van zichzelf weer te laten luisteren.
Hier is rust en de zachte hand nodig om hem weer te laten verbinden met dit kereltje in zichzelf. En tegelijkertijd wil die controleur ook op waarde worden geschat. Ik zie en hoor ze allebei.
Mijn plan is duidelijk…. op naar acceptatie. Mijn weg is altijd accepteren in plaats van ‘moeten veranderen’. Moeten verstijft en zet vast. Dat is nu net wat hij niet meer wilde. Hij wilde loskomen. Loskomen van alles wat hem tegenhoudt. De regie terug.
Zo nodig ik hem uit om samen te gaan ‘dansen’. Zo voelt het echt iedere keer weer. Vloeiend bewegen en de balans vinden. Als het niet stroomt dan klopt het voor mij niet.
Hij durft, toont lef en staat binnen de minuut midden in het licht. In dat moment merkt hij zelf ook dat alles versoepelt.
Gecontroleerd bewegen ziet er ook niet uit. ‘Dit voelt fijn’ zegt hij opeens en baf…de haak die ik zocht. “wat zei je?” vraag ik. “Dat voelt fijn” herhaalt hij. “Oh kak….ik kan het. Voelen!” (zou hij door hebben gehad dat hij met een man heeft gedanst ?)
Als vanzelf en waarschijnlijk als schrik reactie neemt controle het weer over. Maar nu voelt hij hem ook direct. Als ‘de controleur’ het over neemt dan voelt hij wat er in zijn lijf gebeurt. Hij vult direct zelf aan; “als deze plek op mijn borst vreemde spanning geeft dan komt de controle er aan. En nu kan ik vragen of hij even plaats wil maken. Wow…ik heb een keuze om mijn gevoel toe te laten.”
De stroom van kwartjes is bijna onophoudelijk. Hij weet waarom hij handelde, dacht, twijfelde en bang was. Maar alsof het er niet meer toe doet kiest hij voor nu. Voor zijn gevoel. Als het lekker voelt klopt het voor hem. Wat afwijkt kiest hij niet voor. Alsof alle touwtjes weer bij hemzelf in de handen komen.
Elk beweging is bewust en voelt ie. Iets wat hij een uur geleden nog zo als onwaarschijnlijk had gelabeld. Zijn hele houding verzacht en zijn glimlach komt mooier binnen dan ooit tevoren.
Die sterke stoere vent die zichzelf ook altijd zo neerzette en direct ook zichzelf en al die haantjes kon afkraken? Die was opeens weer dat kleine kereltje, dat boefje, wat zijn gevoel volgde. Nu zuiver en onwijs gegrond met alle bewegingen die hij maakt.
Wat hij zegt is opeens ook dat wat hij voelt en direct doet hij ook wat daar bij hoort. Alles is in balans. Volledige acceptatie van zichzelf. Daar in dat moment.
Hij loopt naar buiten met deze ervaring en ik weet van binnen dat hij elke dag meer van die momenten aan elkaar gaat rijgen. Tot die dag dat alles klopt, voor zijn gevoel.
Ik zie hem in de verte de hoek omlopen en vlak voor de hoek draait dat kleine kereltje nog even naar mij om….een stoute knipoog doet mij glimlachen.
Hij vroeg om lef, hij kreeg leven.
Jeroen
Recente reacties