Direct zie ik haar onrust, de tenen op ‘alert’, haar houding onzeker en wachtend op wat komen gaat. Snel neemt ze de controle, zodat ze weet dat ik haar niet weer zie en zij via mij zichzelf.
Ze weet nog van de vorige keer dat ‘mijn innerlijke radio’ haar frequentie haarfijn opving. ‘Kak, hoe doe jij dit? Je zegt exact wat ik voel en eigenlijk wil zeggen’. Ook nu is de ruis als een schild aanwezig.
De stroom van holle zinnen is bijna onafgebroken. Ik hoor haar weer, dus ik duw voorzichtig op de rem.
Piepend en krakend remt ze af, stopt ze zelf even. Sputterend, maar wel met lef. Direct komt het gevoel…maar zo snel is de 3e versnelling gevonden. Het mag nog niet.
Alleen laat ik haar nu niet meer gaan, alleen. Ik vraag of ik mee mag lopen, of ze met mij samen meeloopt. We gaan oefenen. Zoeken en vinden….ervaren.
Ze doet het en ook zo mooi. Ik zet haar in het middelpunt. Tussen haar doelen en belemmeringen, tussen ‘oud en nieuw’. Daar waar ze mag zijn.
Ze staat, wankel en dan weer stevig. Ze oefent, ze ervaart, ze leeft.
Ik mag verbinden en ik hoor haar. Ik hoor haar eigen geluid, de stem van haar hart. Dansen om haar heen. Het mag nog niet 1 zijn, ze mag zelf nog niet 1 zijn, vindt zij. Ik merk het omdat ik niet stil mag staan, niet stil staan bij haar. Rust is verboden. Stilstaan bij zichzelf en dan voelen wat echt is, dat is niet te doen.
Mijn rondjes om haar heen laten bijna een spoor achter op de vloer. Wat een onrust en toch staat ze bijna roerloos stil op haar plek. Dit is dus wat er van binnen iedere keer gebeurt.
Ik vraag of ze wellicht even wil gaan zitten. Na weer het gesputter geeft ze er toch aan toe. En dan valt ie….ze schrikt. Ze ziet bij mij wat zij zichzelf altijd ‘aandoet’. “Daarom ben ik zo moe. Het kwartje valt hard, in stilte.
Ze was bang om afscheid te nemen van zichzelf. Haarzelf zoals ze zelf gecreëerd heeft. En nu is ze blij dat ze zichzelf eindelijk weer eens ontmoet, ont-moet. ‘Wat een mooierd’, voelt ze en deelt ze.
In de stilte gaat ze….hard…hart. Met stilte in haarzelf.
Ze mag gaan waar zij wil en ze hoort haar stem weer. De stem van haar hart, die ze meer en meer accepteert.
Wat een rust, wat een vrijheid!
Jeroen
Recente reacties