Tijdens wachten (iets wat de laatste dagen nogal eens voorkomt… omdat garagemannen nu eenmaal blijkbaar een voorkeur voor automatenmelkkoffie en Franse dames met hele vette Mini Coopers ( en heeeule foute kledingcombinaties) hebben… En o ja: ook dat weggooien van nog gloeiende peuken vlakbij openstaande jerricans en samen bakkeleien over wie die ene continu lopende motor op de enige plek waar mensen kunnen zitten wachten uit gaat zetten kost erg veel tijd natuurlijk…) kan het soms best lekker zijn eens even fijn een potje te Candy Crushen.
Als compleet nutteloos tijdverdrijf dat niemand anders zegt te doen maar waarbij ik ondertussen wel te verhappen krijg hoe steeds diezelfde types op plek 1 en 2 staan in dat ene level waar ik 789 beurten voor nodig had en waarvoor ik zelfs de tijd op mijn telefoon meerdere keren moest aanpassen om maar weer nieuwe levens te krijgen. Maar ho… ik laat mijn frustratie nu even iets te vroeg zien, die had ik eigenlijk voor verderop gepland, dus doe even net alsof je dat nog niet doorhad…
Candy Crush dus. Heerlijke vlucht in het niets, in de hoofd-leeg-frustratie-aan-stand en ik moet zeggen: ik ben er ook best wel goed in geworden na 341 levels. Ik weet dat er nog zo’n 2000 levels (of meer, de die hards onder jullie zitten vast al te springen om te gaan gaan reageren) aankomen dus ik oefen stevig door op de momenten dat het kan en ik toch even niets belangrijkers te doen heb.
Dus ook als die Netflix-aflevering even iets te saai wordt (is met die Deense en Zweedse series nog niet zo makkelijk, dan moet ik soms toch weer even de ondertiteling lezen anders volg ik het helemáál niet meer) of er zijn teveel afleidende prikkels zoals kinderen die nu echt eens willen eten of zo (“het is al acht uur, ik heb honger! (En ik moest toch eigenlijk om half acht uur naar bed?))” dan is daar mijn kleurige, aanmoedigende (“geef niet op, je bent al zover gekomen, koop even wat goudstaven!”) honger-opwekkende (zouden chocoladebollen in deze vorm echt bestaan? Ik wil ze!) snoepvriendje.
Wat ik nou zo frustrerend vind… (jaaa daar komt ie eindelijk!) is dat Candy Crush zich met mij bemoeit. Echt. Stelletje… Naast de tips om vooral geld uit te geven zodat ik dat level 341 nou eindelijk wel eens een keertje zou gaan halen, gaat er ook steeds als ik 1 seconde te lang wacht (omdat ik nog even het vlees moest omdraaien, of omdat ik mijn billen toch uiteindelijk een keertje moet gaan afvegen) begint er iets te knipperen op het scherm. ‘Klik op mij!! Schuif mij naar rechts, links, boven, onder, schuin…( o nee dat kan dus NIET en ook dát is superfrustrerend als je daarmee nou eigenlijk eens die chocobom kon krijgen), ik ben je redding, neem MIJ!!”
En weet je… de Rebel in mij roept dan: “dikke vinger! Dat maak ik zelluf wel uit!!” En dan schuif ik gewoon, lekker eigenwijs maar vooral ook autonoom en zelfstandig en krachtig en stoer een ANDER SNOEPJE opzij! HA! Droeftoeters! Lekker puh!
Tot vanmorgen.
Daar knipperde een paars snoepje en ik nam de groene. Gewoon als statement. Omdat het kon. En oooo neeee!! Meteen zag ik het. Als ik de paarse had genomen was het een chocobom geworden naast een tweede chocobom en was level 341 ein-de-lijk geschiedenis geworden. Kak.
Vanaf nu… doe ik ALLES wat Candy Crush wil. Pinky promiss. Nu eerst douchen. Of dat moet van Candy Crush weet ik niet (die functie zit er nog niet op geloof ik). Maar het moet van mijn man. Want ik stink. Komt vast door al dat gezweet tijdens het Candy Crushen. En ik zit straks vast weer uuuren in de knetterde zon naast een garagewerkplaats… dus een beetje fris is dan wel zo fijn. Nou nog een flitsende kledingcombinatie en Mini. Misschien worden we dan wèl geholpen. Ik ga vast sparen voor die Mini. En ondertussen level 341 maar eens halen. Ze zitten me nou lang genoeg te fucken met zijn allen. Nou doei!
Naath
Recente reacties